Ugh

Efitr að ég varð ólétt og átti hefur íslenskukunnátta mín versnað til muna. T.d. skrifaði ég tína með ý í færslunni um húsmóðurina. Það er glatað. Stend mig oft að því að vera búin að gleyma orðum, orðasafnið í kollinum hlýtur að hafa orðið eftir á spítalanum. Þetta gengur ekki. Ég hef stórkostlegar áhyggjur af þessu. Ætlið það saxist eitthvað á heilann með brjóstagjöfinni?

Óður til móður og húsmóður með athyglisbrest

Þið sem rekið heimili þekkið þetta.

Dagurinn var nokkuð kreisí. Svaka stress heim úr skóla og leikskóla með strætó að ná í eldri dömuna. Hjálpað til við lærdóm með annarri og matað með hinni. Sturta dömuna, koma henni í spariföt, keyra konuna í skólann, keyra um hverfið eins og vitleysingur í leit að afmælisveislu, litla barnið búið að kúka upp að eyrum og gargandi og gólandi. Ok, smá pása í heimsókn hjá mömmu á meðan daman er í afmæli og litla barnið sefur í 20 mín. Svo hefst leikurinn aftur. Ná í dömuna, heim með börnin, bursta tvö sett af tönnum, í náttföt, leggja yngri, lesa fyrir eldri. Ah. Búin.

Djóóóók.

Núna byrjar ballið. Taka til föt morgundagsins fyrir eldri. Það má ekkert tefja fyrir barninu sem vaknar og gerir alla hluti í slow motion fyrir átta. Setja óhrein föt í óheina tauið, taka upp úr bleiutösku yngri sem skeit upp á bak rétt fyrir heimsókn hjá ömmu, taka til inni á baðherbergi eftir brjálæðið sem átti sér stað fyrir korteri. Rek augun í óhreinar bleiur í baðkarinu og minni sjálfa mig á að þvo þær rétt strax og moppa svo gólfið á leiðinni út.

Fer inn í eldhús þar sem allt er í rúst eftir lærdóm, át og innpökkun á gjöf fyrr um daginn. Tek til á eldhúsborði, tíni upp leikföng, ákveð að uppvaskið sé smotterí sem má bíða til morguns, fer inn á bað með eldhúsrúllur til að koma þeim fyrir upp á skáp. Man þá eftir bleiunum og skola úr. Fer svo að vesenast við að finna góðan stað fyrir moppuna svo það sé auðvelt að grípa í hana. 

Fer að undirbúa nestisgerð. Fer og næ í nestibox í töskuna hjá eldri, set um leið íþróttadót ofan í, tek til hreinar bleiur fyrir leikskólann hjá yngri, geri útiföt tilbúin fyrir morgundaginn og fer aftur inn í eldhús. Gleymi nestiboxi frammi. Tek eftir perli sem ég var búin að lofa að strauja. Gramsa lengi í skáp eftir straujárni, tek aðeins til í skápnum, finn ljósaperur og skoða og máta í ljósið inn í eldhúsi þar sem ein pera er sprungin. Fer aftur að leita að straujárni og finn þá sílikonsprey. Ákveð að spreyja nýju kuldaskóna hennar Rakelar. Geri það tilbúið, finn straujárn og sting í samband. Spreyja á meðan járn hitnar og minni sjálfa mig á að merkja skóna. Já og kerruna sem ég geymi í leikskólanum hjá yngri á daginn. Strauja perl. Man aftur eftir nestisboxinu sem ég gleymdi á gólfinu frammi og næ í það. Geri nesti fyrir mig og eldri. Fer að hugsa um kvöldmatinn á morgun. Nýjar kartöflur og heimagerðar kjötbollur. Besta að ná í hakk úr frysti. Átti ég ekki annars gufusoðinn kjúkling og fisk fyrir Röskvu? Tek allt út úr frysti, finn það sem ég leita að og raða inn í aftur.

Fer inn í stofu að ná í merkimiða. Fer að tína saman leikföng og blaðarifrildi eftir Röskvu. Brýt saman bleiur og geng frá. Man eftir merkimiðum, finn þá og merki. Næ í mjaltagræjurnar. Merki kerru. Ákveð að vaska aðeins upp. Verð að hætta því Röskva finnur ekki snuðið sitt og er í tráma inni í rúmi.

Ákveð að blogga og drekka vatn.

Líf mitt og yndi

Þetta kemur meðal annars upp ef ég gúgla mig:

http://www.mbl.is/mm/gagnasafn/grein.html?grein_id=645214

Ég gleymi ekki deginum þegar við fengum bókina úr prentun, þvílíkt stolt, þvílík gleði. Við komum í útvarpi, blöðum og sjónvarpi og ég las síðast upp úr bókinni á upplestrarkvöldi í Háskólanum.

Seinn var birt ljóð eftir mig í bókinni Ljóð.is sem var með völdum ljóðum af samnefndri síðu á netinu:

http://www.ljod.is/index.php/ljod/view_poem/1282

Nóg komið af monti? Já.

Fyrir rétt tæpum sex árum sat ég á netkaffihúsi í Costa Rica og skrifaði síðustu færsluna á bloggið mitt eftir 7 mánuði í Mið-Ameríku. Ég var tvítug, brún og ringluð:

Saturday, July 31, 2004

um daginn sat eg og sleikti solina med tinnu.vorum a plaza de la cultura nidri bae.tha labbar upp ad mer madur um fertugt og segir:"whats up babygirl.need some weed?"eg afthakkadi a spaensku.

annan dag hitti eg vin hans tryggva fraenda.hann heitir biggi.vid toludum rosalega mikid saman og mjog hratt.vid urdum sveitt og raud i framan og oskuill .af thvi ad vid vorum ad tala um politik.vid erum ekki haegrisinnad folk.aetla fara i ungmennahreyfingu vinstri graena thegar eg kem heim.vid toludum lika um gud.vid truum baedi a gud.

svo var thad annan dag sem eg for til las juntas ad kvedja fjolskylduna mina.thad var hreint ekki skemmtilegt.vid abuela gretum hvor adra thegar vid kvoddumst og gatum ekki talad fyrir kokknum i halsinum.lengi a eftri gret eg hljodlausum gratri.vissi bara ad eg var ad grata thvi ad tarin laku og laku.og svo laku thau meira.

thad var ekki um dag heldur um kvold sem eg for a sidasta djammid mitt i san pedro.eg thurfti ad fara inn a klosett og draga andann mjog djupt til ad grata ekki.eg held ad eg hefi drekkt sorgum minum thetta kvold.mer var illt alls stadar.ekki bara mer heldur tinnu lika og eg thurkadi tarin af vongunum hennar og strauk silkumjukustu hendurnar hennar.vid soknudum hvor annarrar thegar vid kvoddumst.naest saeumst vid a islandi.tinna og diana a islandi.ekki costa rica.

dagurinn var lika buinn thegar eg for i party.eg stod a golfinu,horfdi gegnum myndavelaropid.gat ekki truad eg thyrfti ad skilja allt thetta folk eftir thegar eg faeri heim.thetta er ekki sanngjarnt.

vaknadi i dag med hjartslatt i maganum.af hverju er eg svona ofsalega hraedd.for med myndir i framkollun.sat og bordadi pizzu a medan eg beid eftir theim.hrokk i kut thegar a mig var yrt.sidasti dagurinn minn.i hverju?ahuggjuleysi?vellidan?

sat og skodadi myndirnar minar.aftur og aftur og aftur.losna ekki vid thennan soknud ur maganum.stor klumpur.bara plass fyrir hann og ekkert annad.ekki einu sinni mat.
-aetlaru ad fara heim eins og barby?-spurdi jeanette, sem eg by hja, mig ad.
-barby?-spyr eg.hver er barby.eg hef aldrei verid nein barby.helduru ad eg se ad hugsa um barby nuna.
-ja thu vilt ekki borda neitt-segir hun ahyggjufull
-eg vil alveg borda.bara get thad ekki.thad er ekki plass i maganum.ut af soknudinum sko.-segi eg
tha gaf hun mer knus og avaxtasafa.

eg gaf fernar buxur, tvo skopor og fullt af bolum til fataeka folksins i limon.pakkadi svo ollum minjagripunum minum nidri tosku.af hverju lidur mer svona.eins og lif mitt se a enda.af thvi ad lif mitt i costa rica er a enda.eg kem aftur.en thad verdur aldrei eins og nuna.

getidi ekki bara oll komid hingad til min og vid getum hlegid herna saman.ha?

eg er svo logandi hraedd um ad eg geti ekki haldid i thessa velllidan sem umvefur mig herna.ad hun fjuki i burtu med nordanvindinum.ad eg haldist ekki vid a islandi.og eg sem sakna mommu alltaf svo mikid thegar eg er i burtu.

hvad i fjandanum a eg ad gera vid lif mitt?lif mitt a islandi.held stundum ad eg kunni bara ekkert ad lifa thvi.kunnid thid thad?getidi kennt mer.plis.

og svo eru bara allir ad fara i burtu.eins og ekkert se sjalfsagdara.leidinlegt ad vera stor og vera i rauninni bara allltaf einn.allir alltaf ad fara eitthvad.erudi aldrei einmana?

vitidi samt eitt.heyrdi roddina i brodur minum i simanum um daginn.og tha koma lika soknudarklumpurinn.thvi eg sakna hans af ollu minu hjarta.eins og ykkar allra.eg sakna thess ad dansa med inam og svortu augunum hennar,sakna bjortu raddarinnar hennar ninu finu,mjuka fadmsins hennar oddnyjar,sakna thess ad knusa kotlu og hlaegja med titu,sakna hildar sem eg se naestum aldrei,einustu rosu sem er ad fara,onnu rutar ljuflings,finneyjar,roggu,siggu og allra hinna sem eg hef hugsad svo oft til herna.fjolskyldunnar minnar.

en mikid oskaplega er eg strax farin ad sakna costa rica

.finnst eins og eg hafi fundid hamingjuna herna.hun er buin ad vera tynd mer svo lengi.og eg vil ekki glopra henni burtu thegar eg kem heim.en eg treysti ekki sjalfri mer.thad er malid.hefur alltaf verid malid.lidur oft eins og eg se bara ad berja hausnum vid stein thegar eg leyta ad brosunum minum.og herna hef eg ekki bara brosad heldur hlegid hatt og innilega.svo otaloft.mer lidur eins og eg se myrkfaelin.hraedd vid thad sem eg se ekki.veit ekki hvad bidur min a islandi.vonandi get eg samt bara kveikt ljos thar.tha verdur allt gott.

en eg vil samt ad thid vitid.eda eg veit ad thid vitid.vil thess vegna bara minna ykkur a thad.ad:
-an ykkar hefdi eg aldrei komid hingad
-an ykkar hefdi eg aldrei enst herna
-an ykkar hefdi eg aldrei fundid hamingjuna
-an ykkar eygdi eg enga von um ad geta haldid henni

og eg mun hlaegja thegar eg se ykkur.
hatt og innilega.

og thegar eg graet lif mitt sem eg thurfti ad skilja eftir munud thid thurka tar min.

takk fyrir thad

 

Áðan sagði ég við vinkonu mína að stundum skyggðu hugsanir okkar á þá sem standa næst okkur. Ég er mjög hrifin af eigin viskuorðum og ætla að muna þau næst þegar ég sé fólkið mitt ekki í réttu ljósi fyrir bullinu í sjálfri mér.

Orð eru mitt líf og yndi.

Dagarnir

Dagarnir þjóta hjá. Finnst sumarið svo stutt svo stutt. Helgarnar sem Rakel er heima eru svo fáar og dagarnir eru ekki eins án hennar. Hef samt notið þess innilega að vera ein með Hrund og Röskvu undanfarið meðan Rakel er í fríi með pabba sínum. Stússast, knúsast, borða humarsúpu, sitja úti á svölum og kjassa barnið endalaust. Eftir ofsaveður á köflum með heiðskýrum dögum og regnboga inn á milli gutlast samband okkar spúsunnar núna áfram eins og fjörugur lækur, tær og svalandi. Held að þroskinn hafi komið yfir okkur ...

Títa mín verður með ljósmyndasýningu á Barböru þann 24. júlí kl. 20:00 og ég mæli með að allir komi. Þetta er hennar framlag til réttindabaráttu samkynhneigðra, tvíkynhneigðra og transgender. Þarna má meðal annars finna myndir af mér og stelpunum mínum, myndir sem kitla hjartað. Allavega mitt.

Rakel missir tennur og Röskvan sýnir hvað hún er stór. Alltaf eru þessar skottur skríkjandi kátar og spila á strengi mína lög hamingjunnar. Í kembingsaugum Hrundar er að finna allan fallegan sannleika um mig sem ég á svo oft erfitt með að koma auga á án hennar hjálpar.

Framundan er rok, sól og sjór á Malarrifi. 30. júlí pökkum við nokkrum tonnum af dóti í bílinn, troðum börnum og okkur inn á milli og brunum 'heim'. Rauðhausinn minn kemur heim næstum helgi og er búinn að fala gistingu í tjaldi. Ég er ströng og stend fast við reglurnar sem ég set en á sama tíma læt ég allt eftir barninu. Stenst ekki frekknótt nef undir glettnum augum, rammað inn af rauðasta haddi Íslandsins. Og barnið má ekki af mér sjá. Rolast um þegar ég er ekki heima, finnst ég ALLTAF vera að vinna og það lengi og elskar mig langt yfir blóðtengsl og norm.

Svo er það bara Svíþjóð ... Þar hefur hluti af mér skotið rótum og ég lifna við innan um sönglandi sænsku, hjól og ís.

Við mæður ætlum í skólatöskuleit á eftir. Best að vera búnar að redda flestu fyrir sumarfrí og vonandi án þess að það kosti báðar hendur og fætur.

Kannski finnst ykkur þetta of væminn pistill en það er það sem við þurfum. Trúið mér.

Hmm

Ætli bloggið mitt sé dautt? Hvað haldið þið?

Spurning hvort vera mín á Fésinu sé að kála því.

Ég fæ svo sem aldrei nóg af orðum.

Það hafa orðið straumhvörf í lífi mínu og bjartari litir komið inn í það. Ég ætla að gera allt til að halda í birtuna.

Ég er orðin sterkari en ég var. Eða kannski var ég alltaf svona sterk og glataði ekki styrknum heldur trúnni á sjálfa mig.

Mér finnast vinir eitt það besta sem til er og fátt gleður mig eins mikið og þegar fólk metur vinskap minn mikils. Segir svo magt um mann.

Á daginn nýt ég þess að vera bara Díana og ekki mamma eða kærasta. Eftir vinnu fíla ég fjölskyldugírinn og kyssi stelpurnar mínar.

Á laugardaginn fer ég í brúðakaup og á eftir á ærlegt skrall. Berjastaup og krassandi sögur. Mikið af hlátri.

Gleymdi alltaf að segja ykkur að ég á orð í Konur eigar orðið 2010. Reyndar eru þetta ömmuorð, ömmuviska, sem amma Rósa deildi með mér.

Hugurinn hvarflar á Snæfellsnes og ég læt mig dreyma um að standa á hamri með vind í hári og brim svo langt sem augað eygir.

Ég velti fyrir mér hvað gerir okkur að góðum manneskjum og hvað vondum.

 

Klikk

Kona er orðin pínu klikk á svefnleysi. Málið er að kona verður svo vön því að vera alltaf þreytt að hún hættir að fatta hversu aðframkomin hún er.

Í gær mótaði ég þessa bloggfærslu í huganum og hún var helvíti skemmtileg. Ég man hins vegar ekki lengur hvað ég ætlaði að skrifa annað en að ég væri þreytt. Og það var eitthvað fleira á dagskrá.

Ég er í yndislegum októbermömmuhóp. Ég get seint lýst því hvað stelpurnar í honum eru frábærar. Við höfum fylgst að síðan við urðum óléttar og náum óvenju vel saman. Bæði spjöllum við á netinu og svo hittumst við reglulega, með börnin og án þeirra. Dýrka þessa gellur. Ein vitnaði í svefnráðgjafa um daginn sem sagði, eins og ég hér að ofan, að foreldar hættu að gera sér grein fyrir því hversu þreyttir þeir í raun væru. Það er svo langt síðan ég hef sofið af einhverju viti. Ég svaf illa á meðgöngunni og svo fylgja vökunætur litlum ungum. Röskva hefur svo sem ekki verið  neitt svakalegt svefnkeis en hún hefur tekið sín slæmu tímabil og sefur nær aldrei heila nótt án þess að vakna. Ég hef kannski fengið tvær til þrjár þannig síðan hún fæddist. Ég komst aldrei upp á lagið með að leggja mig á daginn þegar ég var heima því það var tíminn sem Röskva var með eilíft svefnvesen. Þegar hún svo loksins svaf þurfti ég að mjólka mig, fara í sturtu, borða, vaska upp eða þá bara slappa aðeins af og kíkja í tölvuna og eiga smáááá tíma fyrir sjálfa mig. Og þá var hún vöknuð eða ég þurfti út á svalir að gefa snuð og segja henni að halda áfram að sofa.

Þetta er allt í góðu og ég er ekki beint að kvarta (sem kona má nú alveg öðru hvoru), ég er bara orðin vanvita af þreytu. Við Hrund erum duglegar að vakna sama um helgar og sinna stelpunum, borða allar morgunmat saman eða drekka morgunkaffið og spjalla þegar Röskva sefur og Rakel er hjá pabba sínum. Ég held við neyðumst til að setja svefn þarna inn í svona á meðan Röskva er svona lítil. Allt í lagi að vakna einhverja morgna saman en aðra verður að reyna að bæta sér upp smá svefn og lúra einhverja auka tvo tíma.

Sérstaklega þar sem ég er farin að þjást af einkennum svefnleysis sem svefnráðgjafinn útlistaði fyrir vinkonu minni: Gleymsku, depurð eða sleni og á fáránlega erfitt með að orða setningar. Það hefur víst verið gerð rannsókn á örþreyttum konum sem halda að þær séu ekkert þjakaðar af svefnleysi en þreytan birtist á þennan hátt. Við Hrund vorum einmitt að tala um um daginn hvað ég væri orðin gleymin. Ég sem mundi að Rakel átti tíma hjá tannlækni marga mánuði fram í tímann, ég skrifaði aldrei læknsiheimsóknir hjá mér, mundi öll símanúmer og var með tossamiða í Bónus mér til halds og trausts en leit varla á hann. Núna man ég EKKERT. Ekki hvað dagur er, hvað ég ætlaði að segja, hvað ég var að fara að ná í, hvenær ég á að mæta til hnykkjarans, ekki hvað byggingarna á Háskólasvæðinu heita (þótt ég hafi verið í þessum skóla síðan 2006 og margoft verið í tilteknum byggingum), hvað ég ætlaði að hafa í kvöldmatinn, hvað ég ætlaði að kaupa, hvað ég heiti ....

Og ég kem ekki út úr mér óbakaðri setningu eins og ég sagði við Hrund í gær og meinti óbjagaðari. Ég rugla stöfum inni í orðum, man ekki orðatiltæki, hvenær á að nota ufsilon og hreinlega stama oft þegar ég er að reyna að tjá mig.

Verst er hvað þráðurinn í mér er stuttur þegar ég er svona þreytt og það er stundum eins og einhver sé með loftbor á fullu inn í höfðinu á mér þegar stelpurnar taka á taugarnar. Stundum er ég alveg að fara að grenja því ég hef ekki orku til að takast á við aðstæðurnar. Og stundum er ég með hjartslátt í höfðinu allan daginn og lít út eins og ég hafi ekki gert annað undanfarið en djamma af mér rassgatið.

Á kvöldin hnígum við Hrund niður í sófann, klukkan orðin níu, stelpurnar komnar í bólið og nauðsynlegustu heimilsverkum lokið. Klukkutími í að ég ætti að fara sofa. Klukkutími á dag fyrir sjálfa mig. Ég þarf að fara í sturtu, mjólka mig, taka til nesti í vinnuna. Núna ætti ég að vera farin að sofa. Horfi á einn þátt í sjónvarpinu, kíki í tölvuna eða les pínulítið. Klukkan orðin hálf ellefu eða ellefu, ef ég fer út á kaffihús verður hún jafnvel tólf og ég trúi því ekki að klukkan sé í alvöru hálf sjö eða korter í sjö þegar krílus vaknar, eiturhress þrátt fyrir að hafa vælt á mig nokkrum sinnum um nóttina.

Ég er hins vegar alsæl þegar ég kveð litla ljósið mitt á morgnana, konuna og svo rauðhausinn minn á leikskólanum. Geri mér grein fyrir því hvað ég er einstaklega heppin og hamingjusöm.

Ég man bara ekki neitt.

 

Sól og sumar

Það er svo mikið sumar. Loksins fá tærnar mínar að vera berfættar úti rétt eins og þær eru alltaf inni. Þær fá köfnunartilfinningu í sokkum og ég klæði mig iðulega úr þeim þegar ég kem heim. Reyndar oft ekki fyrr en ég er sest niður í sófann eftir skylduverkin og þess vegna er ég sífellt að finna sokkapör eftir sjálfa mig á gólfinu.

Á morgnana ber ég sólarvörn á freknuandlit dóttur minnar og við förum báðar léttklæddar út.

Já, ég fer út því minns er farinn að vinna. Dauðkveið því alveg hreint en er svo að sjálfsögðu að fíla mig. Er hrædd um að Röskva gleymi mér en hún virðist muna vel eftir Hrund sem fór að vinna þegar AR var 6 vikna svo þetta ætti að vera í lagi. Mér finnst gaman að velja mér föt á morgnana (eða þannig, ég er auðvitað svo drulluóánægð með allt spikið sem þrýstir sér utan í fötin en ég er þó ekki í heimafötum allan daginn sem eru valin með það í huga að það megi kúka, pissa og æla á þau), punta mig, pæla í nesti, láta hringla í lyklum og kyssa stelpurnar mínar bless. Valhoppa liggur við út í bíl. Segi samt ekki að ég hlakki ekki rosalega til að kom heim líka.

Hvað erum við búnar að vera að gera? Allt þetta venjulega og óvenjulega. Grilla, krúsa í bænum, láta umfelga (dáldið seinar svona), vera með fjölskyldujúróvisjónpartý, hitta Oddu poddu bestu vinkonu, setja niður kartöflur og ker með ýmsu út á svalir, versla, þrífa, elda og allt það og rækta okkur, börnin og sambandið. Byrja í smá átaki sem í raun er bara breyttur lífstíll og felur í sér að taka mataræðið aðeins í gegn. Ég er komin með upp í kok af sambandi mínu við mat og skora hann á hólm. Ætla að hætta að pæla svona mikið í honum og finna eitthvað annað til uppfyllingar í líf mitt eins og ást, kynlíf, vini og skemmtun. Hrund segist hlaupin í spik og vera búin að sukka svo við ætlum að styðja hvor aðra.

Og þar hafið þið það.

Bleh

Ég veit hreinlega ekki hvað ég á að segja, ég er svo þreytt. Það er dásamlegt að vera ungamamma en það hljóta að vera einhver mistök frá náttúrunnar hendi að prenta inn í ungbörn að þau eigi sífellt að vera að vakna á nóttunni. Of þreytt manneskja man nákvæmlega ekki neitt og þá verður þessi tími bara svört eyða í minningunni!

Það hlýtur að vera glæpur að það skuli ekki vera til mjólk í kaffið þegar maður lufsast á fætur með úberhressa orminn.

Annars byrjaði Röskvan mín að sitja á þriðjudaginn og mömmuhjörtun eru að rifna úr stolti. Hún er líka alveg að ná skriðinu svo hún verður farin að rífa og tæta ALLT áður en maður veit af, hún er nógu skæð nú þegar.

Nokkrir dagar í vinnu. Þegar unginn kúkar í hverja bleiu, neitar skyndilega að opna munninn (í marga daga) svo það er nær vonlaust að næra hann, sprellar á nóttunni og vill fá mammi sín með í leikinn og orgar þess á milli er kona alveg til í skreppa aðeins í vinnuna í fötum sem eru ekki með kúk, pissi, mat eða gubbi í. Það er samt bókað að kona á eftir að keyra heim úr vinnu á hverjum degi á ólöglegum hraða.

Annars standast mömmur ekki lítinn kút með stóra bleiu þegar hann liggur þversum í rúminu sínu og talar Röskvumál. Geislar svo af gleði þegar mömmuaugun horfa á hann.

Hvítasunna og góð helgi framundan. Er að fara í partý í kvöld því við vitum öll að það besta við síþreytu er að sofa minna og tjútta. Dúllerí með unga og konu í dag og á morgun og svo kemur rauðhaus heim frá pabba sínum á mánudag og reynir líklega að plata mammí sína í sund. Stenst heldur ekki rauða lokka, freknur og biðjandi móeygt augnaráð í litlu dúkkuandliti.

Góðar stundir.

Ungamamma

Argiparg. Ég kvíði því svo að fara að vinna. Er svo hrædd um að missa af miklu á meðan. Röskva fer örugglega að skríða og tala og labba á meðan og eitthvað. Og ég veit að það er asnalegt en mig langar svo að fá fyrsta orðið. Mammí. Reyndar held ég að fyrsta orðið hennar Rakelar hafi verið bubbi sem þýddi nafli en mamma var nú samt fremst í röðinni. Kannski Röskva kalli mig bara mömmu þar sem margir aðrir gera það. Það skiptir mig nú engu máli hvað hún kallar mig þannig.

Æ, ég get ekki útskýrt þetta. Ég fékk bara aldrei að vera heima með Rakel og njóta hennar sem smábarns og ég vildi óska að ég gæti verið lengur heima með Röskvu. Ég mistti til dæmis af því þegar Rakel byrjaði að skríða og kannski verður það eins með Röskvu. Samt hef ég verið að detta svolítið niður í geðinu. Núna er hún bara farin að borða og sofa og drekka svo vel og það er sól úti og ég get farið með hana út í kerru. Akkúrat þegar allt er að verða létt og skemmtilegt þarf ég að rjúka út á morgnana í vinnu, finna á mig föt og blóta á mér maganum sem er eins og ég veit ekki hvað eftir meðgönguna. Búin að basla í allan vetur í kuldanum með vagninn og að berjast við Röskvu til að fá hana til að sofa og næra sig en núna er allt komið í góða rútínu og fjör. En auðvitað verður ofsa gaman fyrir Hrund að fá að vera heima með skottuna sína, hlýtur líka að hafa verið erfitt fyrir hana að fara að vinna á sínum tíma, bæði með Rakel og Röskvu.

Haldið þið ekki að þetta verði bara fínt þegar ég er byrjuð að vinna?

Annars fór ég að hitta mömmuhópinn minn í gær sem er bestastur og skemmtilegastur. Það er dásamlegt að fylgjast með Röskvu leika við önnur börn. Röskva er líka orðin svo duglega að sitja sjálf og er bara orðin svo stór eitthvað. Og þótt barnið mitt sé algjör chela (hvít) þá talaði ein mamman um það í gær hvað hennar stelpa væri hvít miðað við mína. Haha. Röskva er sem sagt 'brún' á smábarnamælikvarða.

Mjólka mig núna tvisvar á dag og það dugir í þessa fjóra pela sem Röskva fær. Hún er enn að smakka mat á fullu en er orðin algjör gikkur. Hún hefur fengið að smakka rísgraut, sætar kartöflur, lárperu, gulrætur, banana, sveskjur, perur, epli, brokkolí, mangó, quinoagraut, rófur og grasker. Best af öllu finnst henni lárpera og banani saman og sætar kartöflur og gulrætur saman er voða gott líka. Annars er hún dugleg að loka bara munninum eða puðra út úr sér. Mömmurnar gefast samt ekki upp og plata matinn ofan í hana. Til þess að koma ofan í hana rófum í gær bjó ég til graut og setti út í hann lárperu, banana og rófur og Röskva gleypti þetta á núll einni en hefur annars ekki verið par hrifin af rófunum.

Rakel og Röskva eru dásamlegar saman. Kemst ekki yfir það.

Rakel er svo dugleg. Áttum yndislega helgi og ég og Rakel bjuggum meðal annars til hollar kókoskúlur (döðlur, kókosolía, lífrænt kakó og kókos) saman og kjötbollur sem voru, þótt ég segi sjálf frá, bestu kjötbollur sem ég hef smakkað. Fórum í Húsdýragarðinn þar sem Rakel réð sér ekki fyrir kæti, sérstaklega í fallturninum (get ekki beðið eftir að sjá Rakel (aftur) í tívolíinu í Svíþjóð), höfðum kósý spilakvöld og bröns, fórum í göngutúr í sólinni og fórum í mat til mömmu. Bara yndislegt.

Kíktum í pottin til tengdó á uppstigningardag. Garðurinn hennar er svo frábær og ég hlakka til að fylgjast með skottunum mínum þar í sumar. Kíktum í pottinn og það fer alveg að koma að því að Röskva geti komið með.

Ljúfa líf.

Opinberun

Það er alltaf svo mikil opinberun fyrir mig að fara til átröskunarsérfræðingsins. Það þarf svo oft að segja mér einföldustu atriði, rétt eins og litlu barni. Við vorum að tala um bataferlið mitt í gær og ég var að segja henni að mér fyndist ég í raun ekki hafa náð neinum árangri. Ég bara hætti að æla og að mestu að svelta mig eftir að ég kynntist Hrund og hrósaði sigri, fannst ég megadugleg að vera orðin svona frísk. Og auðvitað var þetta rosalega stórt skref fyrir mig og óþarfi að gera lítið úr því en mér hefur bara liðið alveg jafn fjandi illa allan tímann og púkarnir láta mig aldrei aldrei aldrei í friði. Eins og sérfræðingurinn benti mér á var þetta eins og þegar alki fer í meðferð og þurrkar sig upp en lagar ekki það sem er í raun og veru að í lífi hans. Hvað gerist? Hann fellur. Og ég hef fallið ítrekað, aftur og aftur. Ég fer aldrei eins langt niður og áður og ég er smám saman að þokast upp á við en það er rosalega erfitt að falla svona og ég fitna og fitna.

Ég reyndi í fyrsta skipti af fullri einlægni að leita mér hjálpar fyrir tveimur árum. Þá komst ég ágætlega af stað en það var svo margt sem ég þurfti að vinna úr og bæta í mínu daglega og persónulega lífi að bataferlið var kæft í fæðingu. Ef mér líður illa og finnst ég ekki hafa stjórn á aðstæðum þá þarf ég dópið mitt (mat). Og eins og sérfræðingurinn sagði þá hefur fíknin, átröskunin, líklega bjargað lífi mínu á sínum tíma því ég hefði ekki höndlað dagana án þess að vera í vímu. Það hefði verið of erfitt.

Þótt það sé gott að vera í vímu er fallið á eftir svo erfitt og mig langar svo að vera frísk. Langar svo að geta tæklað eitthvað óvænt án þess að finnast ég vera að kafna.

Gott dæmi. Fórum allar saman í Bónus um daginn (ég hef verið að skjótast ein eftir að Röskva fæddist) og ég var búin að plana að við myndum taka kerruna með fyrir hana og þá myndi þetta ganga upp því hún er of lítil fyrir sætin í innkaupakerrunum. Við gleymdum kerrunni. Og vonleysið og kvíðinn skall á mér eins og risa alda. Hvað í ósköpunum áttum við þá að gera. Halda á Röskvu stakk Hrund upp á skyldi ekki dramað í mér. Það var ekki í planinu og ég gat ekki endurforritað mig á staðnum, ég vildi fara heim. Hrund náði að róa mig og auðvitað gekk allt vel. En hvernig haldið þið að það sé að vera svo obsest af því að plana hverja sekúndu í lífinu að hæfileikinn til að leika af fingrum fram, spinna, lifa eðlilega, glatast? Eða er eðlilegt að hata dyrabjölluna því hún boðar óvæntan gest sem var ekki inn í planinu? Það skiptir ekki máli þótt ég sé glöð að sjá gestinn, angistin fer alltaf af stað inn í mér.

Núna er ég af öllum mætti að vinna í að bæta allt í lífi mínu sem þarf að bæta svo ég geti átt möguleika á því að vera frísk. Eins frísk og hægt er. Púkarnir fara ekki en ég þarf að hafa kraftinn til að ignora þá, til þess að þurfa ekki á þeim að halda. Ég vil ekki þurfa að deyfa mig heldur geta tekist á við hlutina. Á meðan ég vinn í mínum málum reyni ég að borða allar máltíðir dagsins. Hrósa mér fyrir hverja máltíð sem ég borða. Gefast ekki upp þótt einhver máltíð verði ekki eins og ég ætlaði heldur halda ótrauð áfram og fá mér næstu. Hver máltíð er nýtt tækifæri. Smám saman hætti ég að missa mig á kvöldin, missa mig í veislum, missa mig þegar ég er ein. Hef tíma til að hugsa um eitthvað annað og einbeita mér að þeim hluta af mér sem í raun og veru er sveltur. Sálinni, eins væmið og það nú hljómar. Fara út og vera bara Díana Rós, ekki mamma og maki, og njóta allra vinanna eða sjálfrar mín hreinlega. Fara á stefnumót með Hrund og vinna í okkar ást og sambandi því það hefur svo mikil áhrif á mína líðan.

Og hlusta svo á sjálfa mig. Á tilfinningar mínar og líkamann.