Þráhyggja

Veit ekki af hverju ég ákvað að blogga núna, er alveg að pissa á mig, alvega að missa af strætó og alveg að deyja úr hungri.

 Held að þetta sé algjör þráhyggja í mér. Eða þá að ég vinn best undir álagi. Sem væri ágætt þar sem ég er alltaf undir álagi, ef ekkert í lífi mínu veldur álagi á mér bý ég álagið til. Þess vegna er ég manneskja sem fríka út ef ég man ekki hvað það er langt síðan ég skipti um handklæði á baðinu. Var það í gær? Var ég ekki líka að hugsa um þetta fyrir þremur dögum og skipti þá? Svona held ég áfram þangað til ég kemst annað hvort að þeirri niðurstöðu að handklæðið sé skítugt og best að skipta eða að það sé ekkert svo skítugt og mig langi ekki til að skipta alveg strax af því að handklæðið sem er næst í röðinni í handklæðahillunni er ekkert svo flott. Það má ekki rugla röðinni.

Nei, ég þarf ekki að fara á hæli. Þar hefði ég allt of mikinn tíma til að bókstaflega velta mér upp úr þráhyggjunni og þyrfti að fara í tíma til geðlæknis og láta sálgreina mig. Það vil ég ekki. Ég hræðist útkomuna.

Ég ætti eiginlega að skrifa eitthvað eðlilegt á eftir þessu svo að þið verðið ekki of hrædd við mig. Eitthvað um sólina og vorið og eitthvað.

En það er kalt og ég er á strætó (ekki á bíl). Og ég er alveg að missa af honum ...

Athugasemdir

[inam 4.10.2007 kl. 07:51]

Eitthvad kannast ég vid tetta. Plana morgundaginn fram í ystu aesar og svo ef einhver svo mikid sem stingur upp á einhverju sem ridlar planinu tá faer madur panikkattakk. Neibb....ég tarf ad fara eftir pínu plani og ef tad er sudad í mér ad gera eitthvad annad tá er vodinn vís......