Smá mont

Æ, nú verð ég bara að monta mig pínu, er bara svooo glöð. Rakel Tanja frænka mín, forkunnarfagra og feikna klára (enda skyld mér) var að senda mér tölvupóst. Játaði þar á sig að lesa bloggið mitt og finnast skrifin æði. Játaði líka að hafa notað ljóð, sem ég skrifaði á bloggið einhvern tímann, í íslenskutíma í Kennaraháskólanum, sem dæmi um órímað ljóð án stuðla og höfuðstafa. Kennarinn var svona líka hrifinn af ljóðinu og vildi vita allt um mig og vildi að frænka mín kær skilaði því til mín að ég þyrfti nauðsynlega að gefa út ljóðabók. Vei, vei. Þetta er kannski ágætt spark í rassinn því ég á haug af ljóðum heima, alveg nóg í bók, og er bara að bíða eftir trúnni á sjálfa mig því þá ætla ég að sjóða saman eitt stykki bók og reyna að gefa hana út. Mér finnst bara svo gaman þegar fólk hrósar mér fyrir skrifin mín því þau eru mér hjartans mál og mér eins nauðsynleg og að draga andann. Eruði ekki stolt af mér?  

Annars fór ég í afró í gær og mikið svaðalega var það gaman. Núna eru allar konurnar og stelpurnar sem byrjuðu af krafti í átaki í september búnar að gefast upp og aðeins hardcore lið á borð við sjálfa mig eftir. Loksins er því hægt að gera flóknari spor og dansa meira í stað þess að eyða öllum tímanum í að kenna örfá spor þeim sem eru nýjar (sjitt, geðveikt hrokafull eitthvað). Trommarinn var veikur í gær svo núna reyndi fyrst á að dansa eftir tónlist sem er mun erfiðara. Það er erfiðara að finna taktinn og skipta um hreyfingu á réttum tíma. Ég upplifði algleymi og brjálaða nostalgíu. Það er svo gaman að dansa og þessi tegund af tónlist rifjaði upp svo margar góðar minningar. Mi papito á vini frá hinum ýmsu heimshornum og ég man eftir nokkrum frá Vestur-Afríku síðan ég var krakki. Ég var krúttibolla og skemmtileg og þeir dýrkuðu mig jafn mikið og pabbi. Og gáfu mér jafn mikið af tónlist og hann. Ég get svo svarið það að sum lögin sem við hlustuðum á í gær á ég á 20 ára gömlum kasettum heima.

Tónlist hefur alltaf verið stór hluti af lífi mínu og ég hlustaði ekki á neitt nema salsa (og hina ýmsu afrísku tónlist) þangað til ég var að verða 12 ára. Mamma er fædd í vitlausri heimsálfu, talar spænsku eins vel og móðurtunguna, verður svört í sólinni sem hún fær aldrei nóg af og veit ekkert eins skemmtilegt og að hlusta á og dansa við salsa. Ef hún hlustaði á tónlist þegar ég var lítil var það salsa á kasettum sem hún kom með heim frá Svíðþjóð. Þegar ég var hjá pabba á sumrin vaknaði ég og sofnaði við salsa. Við hlustuðum á tónlist allan daginn og byrjuðum morgnana á því að taka smá dans. Pabba lyfti mér upp á háhest og ég upplifði taktinn í hreyfingum hans. Hann dró fram dillið í mínum hálf-latinomjöðmum og snéri mér í hringi um alla stofuna. Við vorum berfætt, hann með sínar dökku krullur og ég með mínar ljósbrúnu. Þessar stundir eru meðal þeirra sem ég held mest upp á.

Pabbi gaf mér hárautt kasettutæki í afmælisgjöf þegar ég var fimm ára. Þá gat ég byrjað að hlusta á mínar eigin kasettur í mínu eigin tæki. Í mörg ár (þangað til ég uppgötvaði, Blur, útvarp og geislaspilara) byrjaði ég alla laugardags og sunnudagsmorgna á því að koma tækinu fyrir uppi í rúmi og hlusta á mitt salsa á meðan ég las frá mér allt vit eða dúllaði mér eitthvað. Þótt tónlistarsmekkur minn hafi orðið þróaðri með árunum lifi ég ekki af heila viku án þess að dansa smá salsa og hlusta á smá salsa. Kasetturnar frá pabba hafa orðið að geisladiskum og ég á heilan haug af þeim. Nú er það ég sem tek rauðhausinn minn í fangið svo hún geti upplifað taktinn í gegnum mig. Og það sem henni finnst það gaman.

Og þetta mun vera ástæðan fyrir því að ég kann engin íslensk dægurlög. Það var einfaldlega ekki hlustað á þetta heima hjá mér. Þau lög sem ég kann hef ég lært eftir að ég varð tvítug. Oddný og Hrund hafa stundum misst andlitið yfir mér þegar við höfum verið að spila á gítar og syngja og ég kann ekki rass í bala. Og finnst flest lögin bara alveg hundleiðinleg.

Það er bara svo sérstök tilfinning að alast upp við einhverja eina ákveðna tegund af tónlist, hún verður hluti af þér. Ég get ekki einu sinni lýst fyrir ykkur kikkinu sem fylgdi því að fara í fyrsta skipti til Nicaragua og dansa salsa við föðurbróður minn. Þetta var bara eins og að koma heim.

Ég er sko Íslendingur í húð og hár en ég er ekki minni latina fyrir vikið.

Kannski komið að því

Ætli það sé ekki komið að því að blogga. Ég hef eiginlega ekki haft kjark í það í smá tíma. Ég er bara búin að vera svo steikt í hausnum að ég hef ekki treyst mér til þess að skrifa. Mælt mál hefur brugðist mér sem og skrifað. Ég tala um að draga að landi þegar ég á við að draga til baka og skrifa vigta með k-i. Svo tók mig langan tíma að muna hvernig realismo-mágico er á íslensku. En það verður að hafa það, ég hreinlega skulda ykkur og mér blogg. Mamma hringdi einmitt á sunnudaginn steinhissa á því að ég hefði ekkert bloggað um helgina, hún hafði bara áhyggjur. Kannski hélt hún að ég væri enn á djamminu bara.

Í einum af þeim fáu flíkum sem ég kemst enn í skutlaði mamma mér til Gyðu á föstudaginn. Ég fékk mér einn lítinn bjór og svo fórum við upp í Árbæ þar sem búið var að leigja sal undir Kraptakvöld íslenskunema. Það var, eins og alltaf, mikið gaman, mikið fjör. Og drama.is að sjálfsögðu. Já, ég er greinilega orðin 18 ára aftur, aðeins of full, aðeins of rugluð og umkringd grátandi kvenfólki og áþreifanlegri greddu. En það er bara allt í lagi þótt ég verði stundum pínu uppgefin, og já, heldur steikt í höfði.

Laugardagurinn var ótrúlega krúttlegur og kósý. Við Sprundin báðar létt þunnar og ótrúlega skotnar hvor í annarri. Við vorum bara eitthvað svo mikið að knúsast og spjalla og þrifum svo allt húsið hátt og lágt. Ég er að segja ykkur að eftirtalin ráð svínvirka gegn þynnku:

(skal framfylgja þeim í þessari röð):

drekka vatn og bursta tennur

stunda þynnkukynlíf sem aldrei bregst (annars ættuð þið eitthvað að athuga málin)

hoppa í sturtu

þrífa þrífa þrífa (það er án gríns skothelt ráð)

borða pasta og drekka ískaldan kristal (já eða vatn Gyða og þið hin sem ekki drekkið gos)

hlusta á tónlist

 

Eftir að hafa samviksusamlega farið eftir þessu á laugardaginn var ég tilbúin í frændsystkinakvöld (-Davíð sem var í útlöndum). Rósa, Tryggvi og Unnur mættu með öl og vín og tónlist og svo borðuðum við asískan mat (get ekki gefið ykkur nákvæmari lýsingu), spiluðum og spjölluðum. Þetta var reyndar steiktasta spil sem spilað hefur verið. Við vorum bara ekki í sambandi: bíddu, er ég að gera eða?, hver var spurningin?, á hvaða reit er ég aftur? er ég grænn? ég er búin að vera að færa appelsínugulan allan tímann, hvar er helvítis teningurinn? hver á að gera? drííííífa sig maður ...

Við fórum svo öll niður í bæ þar sem við hittum Sprundina. Ég bara fann ekki á mér en varð bara þreyttari og þreyttari og endaði með því að stinga af heim. Djöfuls viðbjóður er að drekka tvo daga í röð. Á meðan Hrund svaf á sínu græna eyra á sunnudaginn spjölluðum við Rósa frá okkur allt vit. Við familían fórum svo í ljúffengt lambalæri til tengdó sem er líka ansi gott í þynnku.

Já, já, ekkert nema áfengi og þynnka hér á þessum bæ. Og endalaus íslenskudjömm. Ætli við Gyða og Kristín (sem er reyndar formaður) séum ekki búnar að fara á nær allt sem er í boði. Píííínu sorglegar. En samt erum við flottastar sko. Æ, maður má nú smá, ég er búi að vera svo stillt og góð í mörg ár. Og er ekkert óþekk núna samt. Æ, ég nenni ekki að tala um þetta.

Að öðru. Rakelita mömmu- og mammíarsál er alltaf jafn yndisleg. Segist dreyma köngulær og sakna okkar þótt við séum heima. 'Kemurðu aftur?' spyr hún alltaf þegar maður bregður sér af bæ. Sagði mér um daginn að Andrea Magdalena og Arnór Ingi væru hennar bestu vinir: 'Andrea er bara alveg sjúk í mér mammí'. Ætli við verðum þá ekki bara að bjóða henni í heimsókn svo hún losni við sýkina.

Að enn öðru. Komst að því að með því að blogga um átröskun (já, maður, ég skrifaði orðið, húrra fyrir mér) gæti ég verið að hjálpa stelpu sem á við hana að stríða. Er það ekki yndislegt? Á ég að segja ykkur leyndarmál? Það er búið að taka mig laaaangan tíma að geta talað um þennan sjúkdóm og þau áhrif sem hann hefur haft og hefur á líf mitt (og annarra). Ég skammast mín svo mikið. Og minn stærsti ótti er að einhvern tímann muni þessi sjúkómur vera notaður gegn mér. Það er bara kominn tími til þess að horfast í augu við þennan ótta helda ég. Mér er það nauðsynlegt.

Það er svo skrítið. Ég var svo viss um að þegar mér loksins tækist að létta mig eitthvað þá myndi ég vera í skýjunum. Og ég var það fyrst. En núna er ég farin að finna fyrir öllum gömlu hugsununum, þeim sem segja mér að þetta sé ekki nóg, ekki nógu gott. Það er bara alls ekki gott. Hreint ekki. En í akkúrat þessu felst hin eilífa barátta. Fyrir mér er ekki það erfiðasta að hætta að svelta sig og æla heldur að byrja ekki á því aftur. Láta ekki undan freistingunni, pína mig til þess að borða eins eðlilega og ég get, minna mig á af hverju ég er að þessu. 

Ég gefst ekki upp. Þið gefið mér öll styrk elskurnar mínar. Sumir meira en aðrir og ég er alveg búin að segja það við ykkur. Takk innilega fyrir mig. Ætla núna að fara að fá mér hádegismat.

Hahahahaha

Það er námskeiðsdagur á leikskólanum hjá Rakel í dag svo hún var heima hjá mér í morgun. Pabbi hennar kom og sótti hana á hádegi og þau töltu af stað út í helgina. Næstum. Bjöllunni var hringt og ég hljóp niður. Robbi kominn aftur að ná í gallann hennar Rakelar, ekki veitir af í kuldanum. Hann fer, ég sest. Bjöllu hringt aftur. Robbi mættur með þetta fína glott á andlitinu og ég er ekki frá því að hann hafi roðnað.

Robbi: Ég geri ráð fyrir því að þú hafir ekki ætlað að láta þetta fylgja með'.

Og rétti mér nærbuxur.

AF MÉR!

Gallinn hékk á herðartré á handklæðastandinum inni á baði þar sem ég þvoði hann í gær og hengdi upp til þerris. Hvað þessar nærbuxur voru að gera þarna veit ég ekki. Íþróttbuxurnar mínar héngu þarna líka, var að þurrka þær eftir ræktina í gær (aldrei að setja blaut föt í þvottakörfuna Díana Rós sagði mamma). Ég minnist þess ekki að hafa hengt nærbuxurnar sem ég var í til þerris, hélt ég hefði skellt þeim í þvott. Eða ekki kannski? 

Ég: Já, nei, ætlaði ekki að gera það, nei, ok, takk. 

Djöfull er þetta ógeðslega fyndið. Hrund sagði þegar ég sagði henni frá þessu:

'Bara verið að reyna við hann'

Já, með sveittum nærbuxum.

Oh my lord.

Feisbúkk

Díses maður. Ég hef bara ekki fundið fyrir eins miklum hópþrýsting síðan ég var í gagnfræðiskóla. Af hverju af hverju af hverju á ég að vera á feisbúkk? Mér finnst þessi endalausu tölvusamskipti krípi. Ég er bara gamaldags og rosalega lengi að taka allt í sátt sem tengist tölvum. Var komin í menntskóla þegar mamma keypti fyrstu tölvuna, var komin í háskóla þegar ég fékk fyrstu fartölvuna, neitaði að blogga fyrr en ég flutti til Costa Rica, vildi aldrei vera á mæspeis og hrýs hugur við að eiga einhverja 200 "vini" sem skoða af mér feitabollumyndir á hverju kvöldi.

Ég er í sambandi við það fólk sem mig langar að vera í sambandi við. "En þú addar bara þeim sem þú vilt hafa sem vini, ignorar hina" segja einhverarnir sem styðja netsamskipti. Á ég þá að adda sex manns eða svo? Sko, ég meira að segja nenni varla að vera á msn. Var með billjón manns á skrá eftir að ég kom heim frá Costa Rica en nennti svo aldrei að vera í tölvunni eða þá að ég var að læra og hafði ekki tíma til að spjalla (ég skrifa þeim bréf sem ég hef áhuga á að vera í sambandi við, enda á það fólk ekki tölvur). Viðurkenni reyndar að það er gaman að hitta Inamovich þarna öðru hverju og Kötluna sem núna býr úti. En annars ...

Hrund er inni á þessu öll kvöld og skoðar myndir og talar við fólk sem hún var með í barnaskóla. Ég bara gæti ekki haft minni áhuga á því. Kannski er ég bara ekki nógu forvitin. Því mín tilfinning fyrir feisbúkk og fólki þar inni er ekki að sú að það sé svo gaman að vera vinir heldur hreinlega að fólk er bara að skíta á sig úr forvitni, vill bara vita endalaust hvað annað fólk er að gera. Þetta er eins og einhver Big brother martröð.

Mér finnst best að tala við fólk augnliti til augnlitis eða í símann og heyra í því röddina. Þótt ég geti ekki lifað án sms-a þá finnst mér það alveg nógu ópersónuleg samskipti og svoooo auðvelt að misskilja skrifuð orð. Ef það væri ekki fyrir alla þessa broskalla (sem ég er í alvöru nýbúin að uppgötva og bjarga miklu þótt það sé heldur grátlegt að geta bara tjáð 6-9 tilfinningar eða svo eða hvað sem þessir kallar eru margir) væri ég bara hætt að nota þessa samskiptaleið. En ég finn að ég nota sms til þess að segja það sem ég er of feimin til þess að segja. Í stað þess að taka á honum stóra mínum og tala bara við fólk um það sem mér liggur á hjarta skrifa ég heilu sms-ritgerðirnar. Ætli ég myndi ekki bara hanga heima og fylgjast með fólki á feisbúkk ef ég myndi láta undan þrýstingnum. Ég myndi bara aldrei þurfa að taka á feimninni og koma mér út, horfast í augu við félagsfælnina, vera innan um fólk og segja það sem mig langar til að segja.

Og eitt. Inam, manstu eftir stalkernum sem var með altari heima hjá sér og tilbað mig, þessi sem þú lést heyra það eitt sinn á Sirkus? Hann myndi örugglega finna einhverja leið til þess að tilbiðja mig á fiesbúkk. Oj.

Æ.

Æ,æ.

Það getur vel verið að ég geri þetta einhvern tímann. En ekki strax. Held að ég fari eftir ráðum Höllu samnemanda og láti ekki verða af þessu fyrir próf. Tímþjófur.

Sjitt, hvað ég er hryllilega gamaldags. Meira að segja Oddný er á feisbúkk. Segi ekki meir. En svona er ég bara. Treysti ekki tölvum.

Engin grá hár samt

Nei, ég er ekki farin að grána. En líður samt bara eins og öldungi þessa dagana. Var lasin fyrra hluta síðustu viku og komst því ekki í ræktina og eftir svakalegar vinnutarnir og margra klukkutíma setu á óbakvænum stólum Hámu var ég alveg farin í bakinu. Það er fáránlegt að vera 25 ára og hökta um sökum bakverkja. Reyndar var enn þá fáránlegra að vera tvítug og geta ekki klætt mig sjálf sökum bakverkja. En sumst. Komst ekkert í ræktina seinni hluta vikunnar út af brjósklosinu og kom mér ekki einu sinni í afró á mánudaginn síðastliðinn. Í gær fórum við fjölskyldan svo í sund, bæði er Rakel búin að biðja um það 100x og svo er ég enn þá svo slæm í bakinu að ég get ekkert skoppað.

Ég fæ reyndar heilmikla hreyfingu út úr því að hlaupa í strætó. Ég er einhvern veginn alltaf alveg að missa af honum. Í gær var ég alveg að missa af honum. Fattaði þá að ég hafði gleymt að fara með flíspeysuna hennar Rakelar á leikskólann. Vildi ekki eyða tíma í það að ná í skólatöskuna á leiðinni til baka frá leikskólanum svo ég hljóp eins hratt og gat með hana á bakinu út í leikskóla. Á leiðinni til baka fattaði ég að ég hafði gleymt veskinu mínu og þar sem ég ætlaði að kaupa spænskubók í skólanum varð ég að ná í það. Ég hefði því ekki þurft að hlaupa með töskuna sem hafði ekki góð áhrif á mitt auma bak. Ég var bara þrjár mínútur að hlaupa á leikskólann og til baka og tvær mínútur í viðbót að hlaupa upp að ná í veskið og út á strætóstöð. Þetta hlýtur að vera eitthvað met. Og djöfull var ég sveitt þegar ég lokskins settist niður í strætó. Ég sem var nýkomin úr sturtu. Og þetta er ekkert einsdæmi, ég er alltaf hlaupandi um með töskuna á bakinu, löðursveitt og blótandi.

En aftur að sundinu. Sem ég fór í. ÉG. Sem get ekki hugsað mér að annað fólk sjái spikið mitt. Mér finnst reyndar voða gott að sjá svona illa, þá sé ég fólkið í kringum mig í móðu. Og svo er gott þegar það er svona dimmt og plús að fara á veturnar því þá er mun minna af fólki en á sumrin. Og ég bara synti og fílaði það í tætlur. Gott að fá öðruvísi hreyfingu en venjulega. Og Rakel var á fullu allan tímann og talaði og skríkti stanslaust af tómri gleði. Lét sig hafa það í kuldanum að fara tvisvar í rennibrautina. Var reyndar orðin alveg frosin þegar við fórum aðeins í pottinn og gufu. Fengum okkur svo pulsu á eftir. Æ, þetta var svo gott.

Það er svo fyndið með hana Rakel. Eins og hún er mikill gaur, veltir sér í drullu, leikur sér bara við stráka, dundar sér með bíla og turtles og dýrkar Spiderman, þá er hún svooooo mikil stelpa. Það er oft pínu erfitt að fara með henni í sturtu því hún vill vita hvað allt er á líkama mæðra sinna, af hverju það er þarna, til hvers og af hverju hún sé ekki með svona. Við matarborðið í fyrradag fór hún skyndilega að athuga hvort það væru komin hár undir hendurnar á henni. Hún er að bíða eftir að þau komi svo hún megi raka þau með rakvélinni minni. Hún er pínu svekkt yfir því að vera ekki með brjóst, bara vörtur eins og hún segir, og bíður spennt eftir unglingsárunum (ég og mamma hennar hins vegar ekki svo mikið). Hún vill helst fá svitasprey og kókosolíu og hárnæringu og gel í hárið þó hún sætti sig nú við þá skýringu mína að það sé svo góð lykt af henni að hún þurfi ekki að vera að bæta neinni á sig. Hún fær nú stundum samt að maka á sig kókosolíu krúttið.

Um daginn þegar hún og mamma hennar voru að koma úr sturtu vildi hún fá að vita tilgang alls sem má finna í tveimur bastkörfum inni á baði. Hrund taldi upp þangaði til hana brast þolinmæði og sagðist ekki vita hvað þetta væri. Rakel skildi það nú vel: 'Já, ég skil, ég má ekki vita það.' Kom svo fram til mín og sagðist hafa séð oddísprey. Oddísprey? Það endaði með því að hún dró mig inn á bað þar sem Hrundin stóð og hristist úr hlátri. Rakel átti þá við bodysprey, einu ólífrænu hreinlætisvöruna sem við eigum og sú sem vekur mestan áhuga hennar. 'Má, ég fá svona oddípsrey bað barnið' og ég spreyjaði út í loftið einhverjum metra frá henni. En hún var sátt. Er líka farin að greiða sér sjálf eftir sturtu og vandar sig ekkert smá. Tekur líka stundum snúninga fyrir framan spegilinn og sveiflar hárinu til. Gaurinn minn er ekki lengur bara gaur!

En núna verð ég að fara að lesa heimildirnar fyrir ritgerðina mína. Ég ætlaði ekkert að blogga.

Helgin nálgast. Ég segi ekki meir.

Eitt fyndið og annað ekki svo fyndið

Fyrst það ófyndna.

Þetta samtal á sér stað nær hverjum degi á mínu heimili:

dr: Finnst þér ég feit?

Hrund: Nei

dr: Í alvöru? Finnst þér ég ekki vera feitabolla?

Hrund: Þú ert ekki feitabolla

dr: En sérðu þetta spik og þetta og þetta. Hvað er þetta þá?

Hrund: Þetta er húð. Þú er gorgeous

dr: Ertu viss um að þér finnist ég falleg?

Hrund: Þú ert ótrúlega falleg

dr: Í alvöru alvöru?

Hrund: Í alvöru, ég á fallegustu konuna

dr: Myndirðu ekki vilja hafa mig mjóa?

Hrund: Ég myndi ekki vilja hafa þig neitt öðruvísi, þú ert fullkomin

dr: Ég er ekki sammála þér

Hrund: Díana, þú átt við sjúkdóm að stríða

 

Þetta síðasta er víst rétt. Og þegar hann heltekur mig á einhvers konar útgáfa að samtalinu hér að ofan sér stað. Ég vildi að ég gæti útskýrt þennan ótta við mat og fitu og það að fitna og vera feit fyrir ykkur. Hann hellist skyndilega yfir mig og alltaf af svo miklum þunga að ég þarf að setjast. Hann er eins og eldhnöttur í maganum og öskur í hálsinum. Það byrjar að suða fyrir eyrunum á mér og umhverfið í kring verður allt úr fókus. Ég spenni hvern einasta vöðva í líkamanum.

Ég er misfljót að koma mér úr þessum transi. Í gær var ég nokkuð fljót. Það sem skiptir mig meira máli en allt er að láta Rakel ekki heyra mig tala um þetta. Ég veit ekki hvað ég myndi gera ef hún fengi fitu á heilann.

Málið er að ég veit alveg að Hrund finnst ég flott. Hún þarf ekki að segja það, ég sé það á því hvernig hún horfir á mig og kemur við mig. En samtöl á borð við þetta að ofan eru til að róa mig, þau sefa mig og hjálpa mér að komast yfir óttann. Guð blessi Sprundina fyrir að hjálpa mér alltaf við það.

Það fyrsta sem ég spurði Hrund að þegar ég hitti hana fyrst var: 'Finnst þér ég vera feitabolla' (yes, i was drunk). Þá var ég 20 kílóum léttari en ég er núna og Hrund hélt að ég væri að grínast. Hún sagði því í kaldhæðni 'já, svaka feit'. Oddný tók hana á eintal stuttu seinna og harðbannaði henni að segja nokkuð þessu líkt nokkurn tíma aftur. 'Var hún ekki að grínast' spurði Hrund steinhissa. Nei, ég grínast ekki með þetta.

Og nú er ég búin að koma þessu frá mér. Þið eruð kannski komin með ógeð af því að lesa um þetta vandamál mitt en lesið þá bara eitthvað annað elskurnar mínar. Þetta er hluti af mínum bata. Að skrifa um þetta án þess að skammast mín fyrir það.

Og svo fyndið. Ég er eins og gömul kerling og get aldrei sofið heila nótt. Vaknaði um þrjú í nótt og fór á klósettið og hugsaði aðeins. Þegar ég var að skríða aftur upp í var Hrund komin á koddann minn svo ég þurfti að ýta aðeins við henni. Eins og venjulega þegar ég geri það fór hún að tala upp úr svefni:

Hrund: Gjörðu svo vel (í þessum líka syngjandi afgreiðslutón)

dr: Uuuuuu, takk???

Hrund: Það var ekkert, gjörðu svo vel

dr: Hmm, hvað ertu að gefa mér?

Hrund: Ekkert, þú varst að kaupa það (í svona 'kjáninn þinn' tón)

dr: Já, ok. Hvað var ég að kaupa?

Hrund: Alls konar skrúfur!

dr: Já, já. Einmitt.

Hrund: Þetta er samt allt að seljast upp, ég þarf að panta meira ...

dr: Góða nótt, Sprundin mín

Hrund: Já, takk fyrir!

 

Það var nú samt best þegar hún heimtaði Spidermanbollann sinn undir kaffið. Enginn slíkur bolli á þessu heimili.

 

Farin í strætó!

Jæja

Ég ætla þá að gera aðra tilraun til að blogga. Sumst. Ég hafði einfaldlega hvorki tíma né orku til að blogga í síðustu viku. Ég var hundlasin mánudag, þriðjudag og miðvikudag án þess að hafa nokkurn einasta tíma til þess. Ég dröslaði mér upp á Hlöðu alla dagana og lærði frá mér allt vit. Ég gerði meirihlutann af ömurlegu íslenskuverkefni, las rosalega þykka bók fyrir spænskuritgerð og aflaði mér heimilda og eyddi 15 tímum samtals í hópavinnu. Við og hópavinnufélaginn vildum klára ritgerðina og fyrilesturinn sem við eigum að skila og halda í næstu viku og okkur tókst það næstum. Gáfumst upp eftir nær átta tíma törn á föstudaginn og áttum þá bara eftir að fínpússa fyrirlesturinn aðeins. Geri aðrir betur segi ég nú bara!

Ég sinnti vinkonum mínum líka vel og vandlega í vikunni. Eins og áður sagði talaði ég við Oddnýju í símann og Kötlu á Skype, ég átti líka gott spjall við Maríu og hitti Ragnheiði, samnemanda og sálufélaga minn í íslensku máli að fornu I og II, og mæltum við okkur mót í næstu viku, ég fór á kaffihús og í bíó með vinnufjölskyldunni og fékk Hildi mína í heimsókn eitt kvöldið. Allt saman mjög notalegt.

Rakelin er búin að vera svo háð mæðrum sínum undanfarið og er alveg límd við rassgatið á okkur. Hún bara má ekki af okkur líta og þannig hefur það bara aldrei verið áður. Þar sem ekkert sérstakt hefur komið fyrir höldum við að þetta sé bara aldurinn og eitthvað tímabil. Við pössum því extra vel að veita henni alla þá ást og umhyggju sem hún þarf, litli kúturinn. Hún vill helst alltaf sofa í stórrúmi þessa dagana og hafa okkur báðar hjá sér hvort sem hún er sofandi eða vakandi. Við reynum því að vera alltaf saman í kvöldmat (högum matartímum bara eftir skóla og ræktinni hjá mér og Hrund) og spjalla og leika okkur. Á föstudaginn þurfit krílið að hringja tvisvar í mig og tala við mig og stökk svo í fangið á mér með látum þegar ég loks kom heim eftir maraþonhópavinnu.

Við dúlluðum okkur eitthvað eftir að ég kom heim og við Sprundin fórum ekki löngu á eftir afkvæminu að sofa, við vorum alveg úrvinda. Vöknuðum nokkuð sprækar daginn eftir og horfðum inn í tóman ísskápinn. Á endanum sauð ég egg og við fengum okkur faltkökur og vatn með. Alveg kominn tími til að versla.

Við ærsluðumst íþróttaskólanum, tókum bensín á lækkuðu verði, skruppum aðeins í Heilsuhúsið, keyptum byggingaplast í Húsasmiðjunni til að setja yfir hjólin okkar og keyptum inn í Bónus. Eftir að hafa komið vörunum fyrir héldum við á Náttúrugripasafn Kópavogs og skoðuðum skeljar af risaskjaldbökum, ýmis uppstoppuð dýr og steina. Restinni af deginum eyddum við svo í góðu yfirlæti hjá tengdó. Ég lærði með hjálp hennar að setja tónlist inn á ipodinn minn. Loksins. Og en hvað það er gaman.

Þormar frændi Hrundar og kærasta hans vildu endilega fá okkur á djammið svo við buðum Rakel að gista hjá ömmu Sillu sinni sem hingað til hefur alltaf verið mikið stuð. Í þetta skiptið harðneitaði hún því hins vegar. Það kom skeifa á litla andlitið og neðri vörin titraði og hún grúfði sig í hálskotið mitt og tautaði eins og biluð plata: 'Ég vil bara gista hjá ykkur, mömmu og mammí, ég vil bara vera hjá mömmu og mammí'. Við reyndum að freista hennar með því að hún gæti gefið fiskunum og leikið við hundana og að við skyldum leggja hana og koma og sækja hana snemma en hún hélt nú ekki. Þannig að við fórum bara heim með kút, komum honum fyrir í stórarúmi, lögðumst hjá honum, lásum sitthvora bókina, báðum bænir og  bíuðum. Þormar og co. komu svo í heimsókn og tóku Sprundina með sér á djammið, eitthvað sem hún átti inni hjá mér blessunin (að fara út um mömmuhelgi meina ég).

Meðan Hrund svaf á sínu græna á sunnudagsmorguninn höfðum við Rakel það kósý, horfðum á smá barnatíma, perluðum og hlustuðum á Pétur og úlfinn. Við fórum svo til ömmu í spjall og kaffi, náðum eftir það í Sprundina og héldum til mömmu. Ég kláraði íslenskuverkefnið á meðan Hrund las Skakka turninn og Rakel lék sér í turtles. Vinkona mömmu kom í mat og ég eldaði kjúkling ofan í liðið. Best í heimi að borða með fullt af fólki sem manni þykir óendanlega vænt um.

Yndisleg helgi bara. Fyrsta helgin í langan tíma sem ég fór ekkert út. Ég væri að ljúga ef ég segði að ég hefði ekki verið eirðarlaus og langað út að dansa. En næsta helgi er pabbahelgi. Íha!

Elskurnar mínar

Ég var of upptekin í dag til þess að blogga. En ég held ég muni finna þörfina og tíma til þess að sinna henni á morgun. Ekki gefast upp á mér strax!

Annars erum við Sprundin búnar að setja fullt af myndum inn á síðuna hennar Rakelar, endilega kíkið á það. Ætla að setja hlekkinn hérna inn á síðuna hjá mér. Ef ég get.

 Ég er samt búin að læra að setja tónlist inná ipodinn minn sko þannig að ég held að ég sé nú fær í flestan sjó. 

Kannski

Kannski nenni ég að skrifa aðra svona langa færslu á morgun. Ekki núna. Er brjáluð.

Neeeeeei

Var búin að skrifa svoooo langa færslu sem allt í einu datt út. Langar að klóra úr mér augun.