Nigella ...

... er í sjónvarpinu. Ég hef mjög gaman af henni. Hún eldar af svo mikilli ástríðu og lítur út fyrir að borða einhvern tíma það sem hún eldar. Ég elda helst ekki eftir uppskrift en les þær stundum til að fá hugmyndir. Nigella er til ofan í skúffu hjá mér og hefur aldrei brugðist mér.

Ég er hins vegar ekki sjónvarpinu. Hef ekki verið það síðan ég var tíu ára og spilaði á píanó í tónlistarþætti. Núna ligg ég bara upp í sófa í Bangsímonnáttkjólnum mínum með flísteppi og tölvuna í fanginu. Er eitthvað lasin. Búin að að læra, fara í skólann, sækja barnið, baða barnið og elda og líður eins og ég hafi klifið Everest. Algjörlega búin. Hrundin er að vaska upp og Rakelita syngur inn í herbergi og þykist vera að taka til.

Gleymdi alltaf að segja hvað við gáfum tengdó í afmælisgjöf. Fundum fjóra, litla, þríhyrningslaga striga sem Hrund málaði og skrifaði svo á ljóð eftir mig. Tengdó varð klökk og mjög ánægð.

Mér finnst ég oft togast á milli tveggja heima. Háskólaheimsins og fjölskylduheimsins. Föstudagurinn er ekta dæmi. Dagur íslenskrar tungu og allir íslenskunemar sem og aðrir áhugmenn um ástkæra ylhýra ættu að mæta á skipulagða dagskrá. Við kyrnurnar vorum hins vegar búnar að sjá að þetta væri eini dagurinn fram að jólum sem við gætum tekið í Ikeatúr. Langar að kíkja á jólaglingur og umbúðapappír og vantar skóskáp og fatahengi, eitthvað sem við höfum loksins efni á og ætlum því að leyfa okkur. Ætlum að sækja Rakel snemma og leyfa henni að skottast um, kannski fá okkur ís og bara hafa gaman. 

Ég væri alveg til að fagna degi íslenskrar tungu en get eiginlega ekki sleppt fjölskyldustússinu. Svo er ég að fara með Bókmenntafræði í leikhús um kvöldið og örugglega margir sem fara á djammið eftir það og halda áfram að fagna deginum með íslenskunemum. Ég var nú að hugsa um að fara bara heim. Laugardaginn á að taka snemma í von um að geta klárað jólainnkaupin. Það er bara miklu flóknara að vera hluti af fjölskyldu en barnlaus einstaklingur. Og fjölskylduna tek ég nær alltaf fram yfir húllumhæ og í þessu tilfelli áhugaverða dagskrá. Verst að geta ekki verið á tveimur stöðum í einu. Það er þó bót í máli að hafa afrekað það að eiga ljóð í ljóðabók sem var gefin út á þessum merkisdegi fyrir einhverjum árum. Stolt af því.

Ætli málið sé ekki að mér finnst ég þurfa afsaka það að taka ekki þátt í öllu sem tengist íslensku, hafa ekki áhuga á öllu sem henni viðkemur og vita ekki endaluast um hana. Stundum finnst mér samnemendur mínir uppfylla þessar kröfur. En það er kannski bara bull. Ég hef hins vegar óbilandi áhuga á íslensku máli. Bara líka á fjölskyldunni minni. 

Nennir kannski enginn að lesa þetta blogg lengur?