Þannig er nú það

Í örstuttu máli var helgin góð. Hrund var í skólanum frá níu til þrjú á laugardaginn en við Rakel skelltum okkur í íþróttaskólann og sprelluðum, því næst drukkum við kaffi hjá ömmu Rósu/langömmu og hittum svo Hrund hjá tengdó þar sem við vorum í góðu yfirlæti fram að háttatími Rakelar.

Á sunnudaginn tókum við því rólega þar til tími var kominn til að fara í leikhúsið að sjá Skilaboðaskjóðuna. Mamma og Einsi bró komu með og má með sanni segja að við höfum öll skemmt okkur konunglega. Rakel fylgdist vel með öllu og var mjög upprifin í lok sýningar. Vorum svo boðnar í læri til mömmu sem við þáðum.

Svo er ekkert meira að segja. Venjulegt fólk fær skammdegisþunglyndi í nóvember. Mér finnst ég hins vegar oft mara í hálfu kafi frá miðjum janúar og fram í febrúar.

Ég sem sagt á ekki í erfiðleikum með skammdegið heldur aukna birtu. Hún sker mig í augun og neyðir mig til að horfast í augu við sjálfa mig.

Dagarnir lengjast, hrista af sér slenið og myrkrið í leiðinni. Stundum finnst mér allt þetta myrkur taka sér bólfestu í mér.

Það er tími til kominn fyrir mig að hrista af mér slenið og myrkrið í leiðinni. Ég er að fara í próf á fimmtudaginn.

Komasodíana