Ótrúlegt

Ég trúi því ekki fjandinn hafi það að önnin sé að verða hálfnuð. Í næstu viku er kennsluhlé og svo helmingurinn eftir. Venjulega er ég metnaðurfull og samviskusöm fyrri hluta annar en eftir kennsluhlé finnst mér önnin eiginlega vera búin og bíð bara eftir prófunum.

Núna finnst mér ég bara hafa eytt vikum í birtuþunglyndi, streptókokka og veikt barn. Hef hreint ekki lært mikið og hef ekki haft nennu til eins né neins. Hef mest setið og starað út í loftið, horft á kennara tala og ekki meðtekið orð, stunið (og stundum öskrað) yfir verkefnum heima við og oft á tíðum gefist upp. Farið í staðinn að horfa á sjónvarpið eða skilað ófullkomnum verkefnum.

Þjáist af þreytu og ógleði. Væru ekki ár og dagar síðan ég var síðast við karlmann kennd væri ég núna að pissa á spjald.

Í dag ætlaði ég loksins að stunda einhverja hreyfingu. Ætlaði upphaflega að taka nýja árið með trompi. Það er að verða komið fram í miðjan febrúar og ég hef eytt tímanum í að fitna. Eftir að hafa lagst yfir myndir um helgina og komist að þeirri niðurstöðu að undirhakan mín sést nú þrátt fyrir að ég horfi beint fram (þ. e. ekki niður en þá má sjá undirhöku á flestum) ákvað ég að þetta gengi ekki lengur. Náði mér líka loks á strik í mataræðinu um helgina en það hefur verið undarlegt á því herrans ári 2008.

Ekkert varð úr hreyfingunni í dag þar sem ég var að drepast úr ógleði.

Núna er ég að drepast úr þreytu.

Ég er reyndar búin að gera einn fyrirlestur í spænsku á undanförnum vikum.

Ég hef líka sett í óteljandi þvottavélar, vaskað upp og skeint barnarass. 

Skrifað þrjár smásögur og lesið nokkrar bækur.

Og heimsótt ömmu og afa mörgum sinnum.

 

En ég veit ekkert hvað ég vil gera á afmælinu mínu. 

Athugasemdir

[mamma 13.2.2008 kl. 10:12]

hei, hvar eru smásögurnar? ertu með sér blogg fyrir þær? mig langar að lesa!! Er annars að lesa fyrirlesturinn þinn um jarðskjálftann í Managua, hafði ekki gert mér alminnilega grein fyrir styrkleikanum þótt ég hafi komið á staðinn og séð með eigin augum hvað Managua var/er? stórfurðuleg borg, engri annarri lík. Bestu adrenalínminningar mínar þaðan eru frá umferðinni, að aka bíl þar var eins og kasta sér í hyldjúpa straumharða á vitandi að bringusundið úr sundhöllinni myndi ekki duga. Ef ég keyrði ekki nógu hratt dundu á mér svívirðingar úr öllum áttum þar sem ég steig bensínið í botn í mínum izuzu-pikkupp og sveiflaði höndum í allar áttir út um opinn bílglugga eftir því hvort beygja skyldi eða bremsa. Það besta við að vera ung er að upplifa sig nánast ódauðlega ...