Ég sat við skrifborðið mitt í vinnunni í gær og hlustaði á mælsku eins þingmannanna. Átta mig allt í einu á því að ég er farin að brosa út í annað og lít upp af skjánum og út um gluggann. Sólin var farin að brosa og ég með. 

Hver brosir ekki þegar sólin skín? Eitt sinn var ég þess ekki megnug. Myrkrið átti mig. Það var hjúpur utan um mig, eins og seigfljótandi tjara. Eins og ég sagði um þunglyndið í ljóðabók okkar Inam og Önnu fannst mér þunglyndið stundum loða við mig eins og kusk á frönskum rennilás.

Það eru svo margir þættir úr lífi mínu sem fléttast saman, mynda kaðal sem ég óttaðist eitt sinn að mundi verða að snöru um háls mér. Fyrst og fremst var þetta þó í höfðinu á mér, eitthvað óútskýranlegt sem byrjaði sem hugsun, rann niður eftir hálsinum og settist á brjóstið á mér svo ég átti erfitt með andardrátt. Ég gerði allt sem ég gat til að ná andanum en ég notaði ekki réttar leiðir og sársaukinn var óbærilegur. Ég reyndi að púsla mér saman, fannst ég rangur biti í púsluspili, vissi ekki að ég var réttur biti í öðru púsli.

Suma daga barðist ég við þykka tjöruna, tókst að þynna hana á bletti, mynda glugga á milli mín og heimsins en ég gat aðeins horft út, ég komst ekki út.

Ég ber með mér leifar fyrra lífs, inni í mér og utan á mér, ör, sem ég stend fólk stundum að því að vera að horfa á og ég fyllist svo mikilli skömm.

Skömmin er verra en allt. Verra en að geta ekki andað, verra en að sjá ekki út. Með hana hangandi um hálsinn verð ég aldrei frjáls.

Ég vil ekki skilgreina mig út frá kynhneigð, út frá því hvernig mér leið einu sinni, út frá því hvort ég hef alltaf verið heilbrigð eða einu sinni veik, út frá því hvernig ég var veik, út frá örum. Eiginlega vil ég alls ekki skilgreina mig. Ég vil bara vera sátt við mig og fær um að gleðjast. Sem er ekkert bara.

Allt sem ég hef gert, sem ég hef upplifað, sem hefur komið fyrir mig, er hluti af mér. Rétt eins og slit á maga, mjöðmum og kálfum er merki þess að ég hafi einu sinni verið með barn inni í mér eru önnur ör merki þess að líf mitt hafi verið rússíbani. Ég hef steypst niður á 100 km hraða, ég hef brotlent og ég hef náð hæstu hæðum. Og ég er þakklát fyrir það því að það hefur kennt mér svo mikið. Þess vegna er svo mikilvægt fyrir mig að losa mig við skömmina. Ég þarf ekki að skammast mín fyrir að hafa ekki alltaf getað plumað mig í lífinu. Ég á að vera stolt af mér fyrir að gera það svo vel núna. 

Það er í raun ekki svo langt síðan mér tókst að brjótast úr fjötrunum, rífa af mér tjöruhaminn og brenna hann á báli. Í raun ekki svo langt síðan mér fannst veggir þrengja að mér ef var í sama herbergi og matur. Ekki svo langt síðan ég áttaði mig á því að ég ber ábyrgð á eigin hamingju og get gert allt sem ég vil.

Ég hekla frá mér púkana í höfðinu. Verð eitt með vindinum þegar ég skokka. Loka augunum þegar ég dansa zumba. Brosi til mín í speglinum. Hræðist það ekki þótt kvíðinn sæki að mér með öllu því sem fylgir honum því að ég er sterkari. "Þú ert alveg einstök, Díana mín", sagði amma gamla við mig um daginn og ég leyfði hrósinu að gæla við mig, kitla á mér vangann og með sjálfstraustinu sem ég hef byggt upp gat ég svarað: "Já, takk fyrir það."

Ég heiti Díana Rós og ég var með átröskun og var mjög þunglynd og kvíðin, hvort sem kom nú á undan og á eftir. Ég mun alltaf bera þess merki en ég vil ekki skammast mín fyrir að vera breysk. Núorðið veit ég hvað er ég og minn persónuleiki og hvað eru leifar af veikindunum. Ég losa mig við það sem ég kæri mig ekki um.

Ég gæti aldrei lært neitt væri ég fullkomin svo ég forðast það eins og heitan eldinn. Núna. Gerði það ekki áður. Ég læt mig dreyma, læt draumana rætast, gleðist yfir hverju sem mér dettur í hug, þræði hamingjuaugnablikin eins og perlur á band. Tek af mér skömmina og hengi perlurnar um hálsinn í staðinn. 

Rauðhausinn minn er mikill gleðigjafi og skín svo skært í lífi mínu. Ég er hennar klettur, hún er þess fullviss að ég viti allt og kunni og setji hún eitthvað ætt upp í sig er hún á því að ég hafi búið það til frá grunni. Ekki slæmt að vera á þessum stalli hjá henni þótt ég standi nú varla undir þessu.

Nú er mini-unlingurinn minn farinn að vera einn heima frá 16 á daginn og hefur það verið þannig í allan vetur. Hún gengur heim úr frístund og er með miða með símanúmerum á töflunni heima ef hún þarf að hringja. Hefur fengið vinsamleg tilmæli um að hringja fyrst í vinnusímann og bara í gemsann ef ég svara ekki í hann og ef það er mikilvægt því að það er svo dýrt að hringja úr heimasíma í gemsa.

Rakel finnst gaman að tala við mig í símann. Eða það hlýtur að vera miðað við hvað hún hringir oft í mig út af ekki neinu. Auðvitað þarf að skipuleggja hinu ýmsu vinahittinga og ég kann vel að meta að hún beri allt slíkt undir mig. Önnur símtöl er algjöra tilgangslaus og fáránlega fyndin:

"Hæ ástin".

"Hæ mammí. Þetta er Rakel."

"Já, hæ elskan."

"Ég ætlaði bara að segja þér að buxurnar mínr blotnuðu í skólanum."

"Já, ok. Og fórstu ekki bara í aukabuxurnar?"

"Jú."

"Flott."

"Já."

"Ætlaðirðu að spyrja mig að einhverju?"

"Neeeeei. Bara segja þér þetta."

"Takk fyrir það. Bless."

"Bless."

Þessi samtöl voru líka sjúklega fyndin:

"Hæ ástin."

"Hæ mammí. Þetta er Rakel.

"Já, ég vissi það elskan."

"Ég skar mig."

"Æ, æ, á hverju skarstu þig?"

"Á blaði."

"Ok. Er þetta nokkuð mjög alvarlegt?"

"Það blæðir."

"Viltu ekki bara setja plástur á skurðinn, veistu ekki hvar plásturinn er?"

"Jú."

"Ok, settu plástur og við sjáumst á eftir."

Fimm mínútum seinna hringdi hún aftur:

"Ég finn ekki plásturinn."

Ég reyndi að lýsa staðsetningu hans fyrir henni en hún gat ómögulega fundið hann.

"Settu bara eldhúsbréf utan um puttann og svo finn ég plásturinn þegar ég kem heim."

"Ok."

Þessi samtöl áttu sér stað rétt áður en ég lagði af stað að sækja Röskvu. Sem ég renni upp að leikskólanum hringir farsíminn.

"Hvað nú elskan?"

"Hæ mammí. Þetta er Rakel." (Ég veit!)

"Það blæðir enn þá."

Nú varið aðeins farið að síga í mig þar sem ég reyndi að losa af mér bílbeltið, orðin of sein að sækja Röskvu út af þessu puttadrama,

"Og hvað viltu að ég geri vinan, ég er alveg að koma heim en getið lítið gert núna."

"Ég vildi bara segja þér það."

"Ok, ég kem heim eftir fimm mínútur. Hættu núna að hringja í mig."

"Ok, bless".

Í gær var hún búin að hringja af því að hún vildi fara í heimsókn til drengs sem ég veit ekkert hver er. Ég heimtaði að fá að tala við foreldra hans og hún ætlaði að hringja í drenginn og biðja þá að hringja í mig. Eins og venjulega var ég að verða of sein að sækja Röskvu og hljóp út stuttu eftir þetta símtal. Þegar ég er að hlaupa niður stigann að stimpilklukkunni heyri ég að vinnusíminn hringir, datt í hug að þetta væri Rakel en hafði ekki tíma til að svara. Svo hringir farsíminn:

"Hæ ástin mín."

"Hæ mammí, þetta er Rakel."

Gud i himmelen. Ég verð að fara að útskýra undur númerabirtist fyrir Rakel sem heldur greinilega að ég svari alltaf með "hæ ástin" í símann burtséð frá því hver það er en ekki einmitt af því að ég VEIT að þetta er hún.

"-", þegir hún í símann.

"Ætlaðirðu að segja mér eitthvað, ég svolítið að drífa mig að sækja Röskvu."

"Já. Veistu hvað?

"Nei."

"Ég fann krabba í fjöruferðinni."

"Frábært"

"Ég tók þá með mér heim."

"Voru þeir dauðir?"

"Nei."

"Ertu með lifandi krabba heima? Hvar eru þeir?

"Á skrifborðinu mínu."

"Ertu með lifandi krabba á skrifborðinu þínu, Rakel Silja?"

"Jááá. En hann er í svona, æ, hvað heitir það aftur, oh ég man ekki hvað það heitir.

"Í hverju???"

"Æ, svona, já, boxi!"

"Viltu setja þá út."

"Á svalirnar eða?"

"Já, já, fínt. Þú veist samt að krabbar drepast ef maður tekur þá úr fjörunni."

"Ó"

"Því miður."

"En það er samt svona sjóvatn hjá þeim í boxinu."

"Það heitir sjór. En það er samt ekki nóg."

"Ó." 

"Rakel, hringdirðu í farsímann minn til að spyrja mig að einhverju?"

"Neeeeei. Ég ætlaði bara að segja þér frá kröbbunum."

"Og hvað með strákinn sem þú ætlaðir að leika við."

"Nei, hann getur ekki hitt mig. Bless mammí."

"Bless Rakel."

Þessi símtöl auðga líf mittt. Unginn hafði svo miklar áhyggjur af kröbbunum að hún spurði mömmu sína hvort þær gætu ekki farið með þá niður í fjöru. "Ég vil ekki taka áhættuna á því að þeir deyi og bíða þar til á morgun svo það er best að þú farir bara með þá niður í fjöru og sleppir þeim á eftir mamma." Sem hún og gerði.

Krúttrass. 

Ég svaf svo illa í fyrranótt. Það var svo heitt í svefnherberginu. Ég bylti mér. Hrund bylti sér. Röskva bylti sér (já, hún er alltaf upp í, hefur vljað vera eins nálægt mæðrum sínum og hún getur síðan hún var bara mállaus angi). Hrund var heitt. Röskvu var heitt og þegar henni er heitt blossar exemkláðinn upp og hún klóraði sér svo drundi í herberginu. Enginn sofandi en samt ekki vakandi. Eftir tveggja tíma andvöku flúði ég inn í sófa og svaf þar með þunnt teppi ofan á mér.

Var svo þreytt í gær og drakk allt kaffi í heiminum. "Það er svo mikil vinna að vera mamma að það er ótrúlegt að maður fái ekki borgað fyrir það," sagði ég við Rósu frænku þar sem ég var búin að rífa hálfa geymsluna fram á gang og leitaði löðursveitt að dóti sem ég ætlaði að láta hana hafa fyrir Óskar, litla erfðaprinsinn hennar. Auðvitað fæ ég þetta borgað, stelpurnar mínar eru bestar í heiminum en þið skiljið hvað ég á við. Eintóm yfirvinna og næturvaktir í móðurhlutverkinu.

Sumst. Mikið að gera. Tók að mér prófarkalestur í aukavinnu til að safna fyrir Lególandi í ágúst. Var á svo miklum þönum í gær; vinna, Bónus, sækja barn, taka við símtölum frá Rakel sem var að plana vinahittinga, taka upp úr pokum, reyna að gera pastasalat á meðan ég tók mig til fyrir ræktina. Gleymdum eggjunum í suðu á eldavélinni. Skar smá grænmeti, þau til að setja í þvottavél, reif saman dót handa Rósu frænku og Óskari, hrærði í potti, skipulagði pökkun fyrir skátaútilegu Rakelar í huganum, planaði vinnu kvöldsins og svitnaði. Þetta var of mikið. Ákvað að sleppa zumbanu (sem ég geri aldrei) og láta mér duga skokk í gær og skokk í dag. Fann hvernig slaknaði aðeins á vöðvunum. Tók eggjapottinn af hellunni, kláraði að skera grænmetið, gat pufast í geymslunni og fundið dót og þar sem ég reif nánast allt út úr geymslunni fann ég loksins stóran plastkassa með yfirhöfnum sem ég hef gert dauðaleit að mörgum sinnum síðan við fluttum í fyrra.

Tróð í uppþvottavél og þvottavél eftir matinn og rauk út í aukavinnuna. Hvergi betra en að vera hjá mömmu til að fá frið og ró.

Svalinn í svefnherberginu þegar ég kom heim var dásamlegur. Þegar mér tókst loks að slökkva á huganum sem alltaf er á yfirsnúningi féll ég í djúpan svefn. Minnist þess óljóst að hafa snoozað í morgun. Heyrði sönginn í kettinum sem mjálmaði viðþolslaus af hungri en gat ekki brugðist við. Sængin var svöl við bert hörundið. Röskvan tottaði snuðið við hliðina á mér og andardráttur Hrundar var afslappaður og svæfandi. Fannst ég heyra skarkala frammi og vissi að það var stóra stelpan mín að taka sig til fyrir skólann, hún vaknar sjálf á morgnana, svo dugleg.

Tókst svo með herkjum að að rísa upp við dogg klukkan 8 og brá frekar mikið þegar ég leit á klukkuna. Leit inn í herbergi Rakelar sem svaf vært á sínu græna eyra og var alls ekkert að taka sig til fyrir skólann. Það fór þokulúður af stað í höfðinu á mér. Við sváfum allar yfir okkur. Og stelpurnar mínar fara hreinlega í bakkgír þegar þær eru beðnar um að flýta sér.

Rakel þurfti að rífa sig úr fötunum þegar hún var loksins komin í þau til að skoða hvað stóð aftan á stuttermabolnum hennar.

Röskva neitaði að taka af sér hettuna svo ég gæti greitt henni.

Þegar ég leit inn á bað stóð Rakel við vaskinn og starði tómum augun á tannkrem sem henni hafði tekist að sprauta á hendurnar á sér og út um allan vask.

Milli þess sem ég gargaði inn í svefnherbergi á Hrund að vakna henti ég íþróttafötum ofan í tösku, gerði kaffi, rak á eftir stelpunum og svitnaði.

Var orðin svo buguð þegar Rakel var loks lögð af stað í skólann að Röskva bað mig vinsamlegast um að fara ekki að gráta. Þá hafði hún skammað mig fyrir að laga innleggið í skónum hennar af því að hún ætlaði að gera það. Hún neitaði að leyfa mér að hjálpa sér að hneppa peysunni sinni og dútlaði við það eins og enginn væri morgundagurinn. Ja, eða vinnuskylda hjá mér. Leyfði mér að hneppa einni tölu þegar hún sá að ég var að fá taugaáfall.

Við mægður kvöddum Sprundina og þegar ég ætlaði að smella á hana kossi tók hún mig í faðminn. Hann er alltaf svo hlýr. Svo kunnulegur. Svo sefandi. "Ég elska þig. Ég elska þig svo mikið", sagði hún og tók um leið burt allt stressið.

Ég er með sveigjanlegan vinnutíma. Note to self.

55 mínútum eftir að ég vaknaði var ég mætt í vinnuna. Ekki slæmt. Nú er það bara vinna í 8 tíma, skokk í hádeginu, sækja barn, kaupa gúmmítúttur fyrir hitt barnið, elda, pakka fyrir skátaútilegu, pakka fyrir Röskvu sem er að fara í pössun á morgun, ganga frá, setja í vél, vinna aukavinnu. Og sofa. Ekki málið.

Það er komin tími til að ég byrji að skrifa aftur, verð að halda mér við. Ég hlakka til að fara í vinnuna á hverjum degi, það eru meiriháttar forréttindi. Ég elska öll börnin á deildinni minni, finn svo sterkt hvað ég ber hag þeirra fyrir brjósti, hversu vel ég þekki þau, hvað þau krefjast mikils af mér og gefa mér mikið til baka. Þau gefa mér eitthvað sem er miklu betra en D-vítamín og sólarljós, gleðipillur og svefn. Þau eru hlýr vindur í hári mínu, vorilmur í lofti, sláttur í hjartanu. Þetta er auðvitað hrikalega væmið en jafn satt fyrir því. Launin eru í engu samræmi við vinnuna sem ég vinn á hverjum degi, stundum er ég aðframkomin, frekar af andlegu álagi en líkamlegu. Ég ætti að vinna með heyrnahlífar því hávaðinn er alltaf svo mikill og ég ætti að fá tíma til að skreppa út í hádeginu og fá mér mat að eigin vali því ekki fæ ég borgað fyrir að borða með börnunum. En skilaboðin eru þau að við eigum að vera ánægð með molana sem við fáum frá borginni og halda kjafti. Ég mun seint halda kjafti og ég mun seint sætta mig við launin en ég hlakka til að fara í vinnuna. Hlakka til.

Ég barðist í náminu öll þess ár, já ég á auðvelt með að læra og já mér fannst yfirleitt alveg þrælgaman. En ég var með börn allan þann tíma sem ég var í námi, fjölskyldu sem ég þurfti og vildi sinna og ég var alltaf með fjárhagsáhyggjur. Ég var svo þreytt og svo þreytt þegar ég kláraði síðasta sumar en ánægð með sjálfa mig. Ég fékk samt enga vinnu, kreppa, niðurskurður og allt það, þrátt fyrir að þeir væru hæstánægðir með mig á Mogganum í starfsnáminu var enga vinnu að fá. Ég kippti í alla spotta sem ég sá og skilaði inn nokkrum umsóknum en ekkert. Ég gat ekki hugsað mér að vera atvinnulaus, við vorum líka búnar að bíða svo lengi eftir því að eiga möguleika á því að kaupa nýrri bíl og stækka við okkur. Ég var glöð og leið daginn sem ég fékk vinnuna á leikskólanum. Þetta var ekki það sem ég ætlaði að gera eftir mastersnám en ég gat samt ekki hugsað mér betri vinnu.

Á hverjum degi kvelst ég yfir þeirri tilhugsun að ég hafi farið í vitlaust nám ef svo má segja. Ég var svo lengi að ákveða hvort ég ætti að fara í leikskólakennarann en valdi íslenskuna. Núna óska ég þess að hafa tekið aðra ákvörðun en samt vildi ég ekki hafa misst af því að læra allt sem ég hef lært í háskólanum. Mikið svakalega er gaman að læra um íslenskuna og vinna með hana.

Þessa dagana er ég að reyna að hugsa mig ekki í hel. Reyna frekar að njóta þess góða lífs sem ég lifi og leyfa mér að finnast gaman í vinnunni. Mér finnst bara svo oft eins og fólki finnist að ég ætti að vera að gera eitthvað betra, eitthvað betur launað. En ég bókstaflega elska vinnuna mína, það verður seint metið til fjár. Það er ótrúlega skemmtilegt að koma heim og ræða vinnuna við Hrund, við lifum sama lífi á daginn, rétt eins og þegar við komum heim. Við deilum ástríðunni, þreytunni, vonleysinu yfir lélegum launum og voninni sem er fólgin í öllum barnsandlitunum sem taka á móti okkur á morgnana.

Mig langar að vera annan vetur á leikskólanum. Ég fór í gegnum allar síður sem mér datt í hug um daginn í leit að störfum en það er ekkert að fá. Enn þá allavega. Ég ætla að hafa augun opin áfram en ég ætla að hætta að liggja í rúminu á kvöldin og stara á vegginn með kvíða yfir því að ég "ætti" (hvar eru íslensku gæsalappirnar?) að vera að gera eitthvað annað. Ég ætla að standa með minni ákvörðun og halda áfram að hlakka til á hverjum degi. Halda skrifunum við með bloggblaðri.

Kannski tek ég kennsluréttindin einn daginn. Kannski verð ég blaðamaður. Kannski ritstjóri. Kannski læt ég drauminn rætast og skrifa smásagnasafn.

Eftir að hafa gengið í gegnum erfiða tíma þegar ég var yngri þar sem ég barðist við að halda við einhverjum örlitlum lífsneista, einhverri löngun til að virkilega lifa, er ég þakklát fyrir að hafa aldrei gefist upp á að blása í glæðurnar því þessa dagana brennur inni í mér bál. Laun erfiðisins eru Hrund og stelpurnar mínar. Og við Hrund erum að láta okkar drauma rætast. Draumar sem rætast í raunveruleikanum er alltaf öðruvísi en þeir sem sveima um í höfðinu, þeir aðlaga sig lífinu sem við lífum og rætast oft á annan hátt en við áttum von á. Sem þýðir ekki að draumurinn hafi ekki ræst, þvert á móti. Í vor mun ég standa í stóra eldhúsinu í draumaíbúðinni og baka með stelpunum, búa til guacamole eins og pabbinn minn kenndi mér að gera, ná mér í einn kaldan á eftir og sama hvað ég er að stússa þá get ég sett í uppþvottavélina á eftir. JESS! Sprundin getur sett upp verkstæði í bílskúrnum og hlúð þar að áhugamálum sínum og hæfileikum. Þegar ég vil stundarfrið get ég fleygt mér í sófann í bókaherberginu í kjallarnum og horfið í heim bókanna. Stelpurnar hlaupa milli herbergjanna og klaga hvor aðra, báðar með sérherbergi. Og ég ætla að njóta sólarinnar í garðinum.

Er hægt að biðja um meira?