Strútur

Fyrir Rakel er kind og hrútur það sama. Og hrútur og strútur.

'Hvað er kind?'

'Strútur'

Og ekki orð um það meir.

Og rauðhaus söng:

Febrúar, mars, aríl, maí, júlí, júlí, ágúst, september, oktomber og þá er vikan búúúúin'

 

'Hvenær áttu afmæli'  Vildu mæður vita

'17. júní???'

Gott gisk en ekki rétt

Lús í höfði

Um áttaleytið í gær hvarf Hrund í nokkuð langa stund. Ég heimtaði að fá að vita hvað hún hefði eiginlega verið að gera þegar hún kom til baka. Jú, hún hafði verið að kemba lús úr höfði sér.

Við vorum ekki glaðar. Aldrei fékk neitt af okkur systkinunum lús og þótt við Hrund höfum eytt óteljandi dögum við vinnu á leikskóla og Rakel við leik í honum þá höfum við sloppið.

Mig byrjaði samstundis að klæja.

Hrund fór og keypti lúsasjampó og kembdi svo á mér hausinn. Ég leit vægast sagt skrautlega út að því loknu, hárið leit út eins og það væri á leiðinni af hausnum. Og það er ekki gott að kemba í gegnum hnausþykkar krullur. En hárið var alsaklaust af lúsinni. Rifum barnið líka á fætur og kembdum það hálfsofandi og volandi. Ekkert. Settum bursta, höfuðföt og úlpuna hennar Hrundar og fötin sem ég var í um daginn í poka og út í frostið. Já, fötin mín. Þar sem þau lágu í rúminu sem Hrund hafði legið í með lús og mér leið betur að vita til þess að fötin væru fryst áður en ég færi í þau aftur. Tókum af rúminu og settum á suðu og settum hreint koddaver hjá Rakel.

Maður á nú ekki að þurfa annað en að frysta höfuðföt og bursta en látið mig bara vita næst þegar þið fáið lús hvernig þið tækluðuð þetta. Hvort ykkur hafi langað til að leggjast í rúmföt þar sem grey manneskja með lús svaf næturnar á undan.

Svo var það símatalið. Til Gyðu auðvitað. Hún er eiginleg hluti af þessari fjölskyldu nátla og var hér á bæði mánudag og í gær og knúsaði Rakel í bak og fyrir og við vorum/erum ekki vissar um hvort hún væri smituð (þ.e. Rakel). Mér leið örugglega svipað og manneskju sem kemst að því að hún er með kynsjúkdóm og þarf að segja hjásvæfunni það. Baðst afsökunar á því að trufla hana úti á lífinu en hvort hún myndi nú ekki kemba sig þegar hún kæmi heim. Nei, snoðun er engin lausn. Já, ok, þú vilt ekki tala meira um lús, já, bara sorry elsku vinkona með ótrúlega síða hárið.

Stuð

Ætlaði að skrifa eitthvað ótrúlega fyndið um Rakel en man ekkert hvað það var. Skrifa það seinna.

Jú, nú man ég það. Ég bjó til sjeik handa okkur í gær, smá ís, mjólk og fullt af berjum og banana. Reyndar dó blandarinn í miðjum hræringi. Úps. En ég kom þessu í glös og þetta var ljúffengt. Rakel hins vegar gretti sig þegar ég sagði henni í kvöldmatnum að það væri sjeik í eftirrétt og ég sagði henni að það væri enginn skylda að borða hann. Hún fylgdist með gerð sjeiksins og var nokkuð hissa þegar ég hellti í glas handa henni líka.

'Á ég að fá svona líka'

'Ef þú vilt, en þú þarft ekki að borða þetta. Engin skylda að borða eftirrétt'

'En ég vil'

'Gjörðu þá svo vel. Mundu svo bara næst að fúlsa ekki við einhverju sem þú hefur ekki smakkað'

'Ég hélt bara að þetta væri kennaratyggjó'

'Kennaratyggjó?'

'Já, ég hélt að sjeik væri bleikt kennaratyggjó og ég vildi ekki þannig'

 

Bleikt kennaratyggjó.

 

Strumpur

Mæðgur sátu í sófanum og spjölluðu. Mamman þreytuleg eftir daginn, strumpurinn alltaf jafn kátur í kisunáttfötum. Buxurnar í kuðli uppi á hnjám svo skein í ótal skrámur og marbletti. Ég breiddi yfir þær teppi og rétti þeim Herra Subba að lesa á meðan ég brá mér í sturtu. Þegar ég var búin og kom aftur inn í stofu var lestri lokið og Rakel að skoða bókina og spekúlera eins og hennar er siður.

'Sjáðu þessi fótaför út um allt. Ussususs'

'Þetta eru fingraför eftir herra Subba'

'Eru þetta fótaför?'

'Fingraför'

'O þá sagði Subbi: Hamingjan sannan, ég ætla bara fara inn í bókina og setja fótaför út um allt'

'Fingraför' 

 

Gyða reyndi að taka mál barnsins upp í gær. Barnið var svo yfirspennt að það gerði lítið annað en að öskra eins og ljón upp í eyrun á Gyðu eða gubba út úr sér hátíðnihljóðum. Svo mikin var gleðin yfir Gyðunni einu sönnu.

Tilraun tvö verður gerð á morgun. Það heyrist ekkert af upptökunni nema stöku öskur í barninu.

Undanfarna viku hef ég horft á tvöfaldan heimildaþátt um barnaþrælkun, tvær heimildirmyndir um útrýmingu Síonista á Palestínuaröbum og lesið nokkrar hörmungarsögur um ástandið á landamærum Bandaríkjanna og Mexikó. Ég er bara buguð. Langar að fara í burtu í ár og hjálpa en Hrund var ekki beint hrifin af þeirri hugmynd. Hún sagði að ég mætti fara í mánuð. Hugsa að ég nýti hann til að fara til Nicaragua með Simon litla bró við fyrsta tækifæri. Hann er svo stór og sterkur að hann getur borið mig í þeirri róandi lyfjavímu sem ég þarf að vera í til þess að lifa flugið af. Sakna hans og pabba endalaust. 

Hamingjan sannan 

Frost er úti ungarnir mínir

Klukkan hálf tíu í morgun stóð ég úti á tröppum vopnuð skólatösku og með tónlist í eyrunum. Daginn er tekið að lengja og birtan lék við hvern sinn fingur, náttúruna og mig. Gufustrókurinn stóð út úr mér þar sem ég raulaði með tónunum og minnti mig á hversu afskaplega lifandi ég er. Ég var búin að moka stelpunum mínum út, drekka kaffi og kveðja Pétur, setja á mig augnblýant og bursta tennur og þegar ég fór yfir gádlista dagsins í huganum varð ég aldrei þessu vant ekki stressuð heldur fjarska glöð. Ég er bara svo helvíti heppin á mér auk þess sem ég er hörkudugleg. Lífið hefur ekkert í mig. Ég stjórna.